Услышь меня - Arktika

я стала понимать, что медленно дышу, когда я появляюсь в твоем небе.

я стала замечать, что я не выношу движения ветров, которых нету.

отчетливо так вдруг пропало волшебство, и леденеют мои руки …

я стала различать любовь и теплоту, привычку, безразличие и холод

услышь меня — мы в тупике наших мыслей,

за маяком гаснет пристань и мы плывем в никуда

услышь меня — нам разорвать нужно в мыслях

искать причала нет смысла, нить оборвалась сама…

я стала ощущать, что кроме нас двоих есть кто-то третий на планете

я стала вдруг терять теченье твоих чувств — так изменяет направленье

я все еще жива, но я едва дышу, и вижу, что не ошибаюсь

я стала различать измену и тоску, боль в сердце пустоту и ревность

услышь меня — мы в тупике наших мыслей,

за маяком гаснет пристань и мы плывем в никуда

услышь меня — нам разорвать нужно в мыслях

искать причала нет смысла, нить оборвалась сама…

Ik begon te beseffen dat ik langzaam ademde toen ik in je lucht verscheen.

Ik begon te merken dat ik de beweging van de winden, die er niet zijn, niet kan verdragen.

zo duidelijk is de magie plotseling verdwenen, en mijn handen bevriezen...

Ik begon onderscheid te maken tussen liefde en warmte, gewoonte, onverschilligheid en kou

hoor me - we zijn op de doodlopende weg van onze gedachten,

de pier gaat uit achter de vuurtoren en we varen naar nergens

hoor me - we moeten in gedachten breken

een ligplaats zoeken heeft geen zin, de draad brak vanzelf...

Ik begon te voelen dat er naast ons tweeën nog een derde op de planeet is

Ik begon plotseling de stroom van je gevoelens te verliezen - dus het verandert van richting

Ik leef nog, maar ik adem nauwelijks, en ik zie dat ik me niet vergis

Ik begon verraad en verlangen, pijn in mijn hart, leegte en jaloezie te onderscheiden

hoor me - we zijn op de doodlopende weg van onze gedachten,

de pier gaat uit achter de vuurtoren en we varen naar nergens

hoor me - we moeten in gedachten breken

een ligplaats zoeken heeft geen zin, de draad brak vanzelf...