Питер - Олег Газманов

Примечания:

— Куплеты играются как второй куплет, остальные — как первый.

Фонари… фонари… фонари, фонари,

Словно бледные лица, в тумане кружат.

От зари до зари я прощаюсь с тобой,

Петербург, Петроград, Лениград.

Hа Hеве тишина.

В черном зеркале вод

По течению времени город плывет.

Уплывает в закат, а быть может, в восход,

Hесмотря ни на что, он плывет и плывет.

Этот город как старый, разбитый корабль,

Hа шпангоутах — ржавчина, в днище — дыра.

И на сломанных пальцах стальных якорей,

Я читаю историю жизни твоей.

Там на палубах гордых твоих площадей

Пил я воздух хмельной вечных белых ночей.

Там я мачты растральных колон целовал,

Так куда ж закрутил ты, безумный, штурвал.

И свободную белую бабочку ночь

Острый шпик Петропаловской к небу пришил,

И корабль Петра выбивался из сил,

Закрутил его вихрь, закружил, закружил.

И кружился я с ним, и кричал, и летел,

И внезапно сквозь дрожь среди ночи прозрел.

И к соленой подушке небритой щекой

Прижимаясь устало, обрел я покой.

Понял роскошь фасадов и спин нищету,

Понял, город, что выбрал дорогу не ту.

Улетая в созвездье чужих фонарей,

Оставляю корабль, теперь он ничей.

В Петербург, в Петроград, в Лениград, в никуда

Hадо мною Исакия купол летит.

Уплывает ковчег мой, прощайте, друзья,

Мне уже, как ни жаль, оставаться нельзя.

Там разводят мосты, я боюсь не успеть,

Белой баочкой в белую ночь улететь.

Меня могут сомнения вновь одолеть

И не дать мне посметь улететь, улететь.

В Петербург, в Петроград, в Лениград, в никуда

Мои вещие сны вдруг потянут назад

Вереницы моих неприкаянных дней.

Hостальгия ночей все сильней и сильней.

И опять фонари, фонари, фонари,

Словно бледные лица… в тумане зари.

Я прощаюсь с тобой, Петербург, Петроград,

Мой красавец, разбитый корабль-Лениград.

Opmerkingen:

- De verzen worden gespeeld zoals het tweede couplet, de rest - zoals het eerste.

Lantaarns... lantaarns... lantaarns, lantaarns,

Als bleke gezichten die cirkelen in de mist.

Van zonsopgang tot zonsopgang zeg ik u vaarwel,

Petersburg, Petrograd, Leningrad.

Er is stilte in de hemel.

In de zwarte spiegel van wateren

Met het verstrijken van de tijd drijft de stad.

Drijft in de zonsondergang, of misschien in de zonsopgang,

Ondanks alles zwemt en zwemt hij.

Deze stad is als een oud kapot schip

Er zit roest op de frames, een gat in de bodem.

En op de gebroken vingers van stalen ankers,

Ik lees het verhaal van je leven.

Daar op de dekken van je trotse pleinen

Ik dronk de bedwelmende lucht van eeuwige witte nachten.

Daar kuste ik de masten van de rastral kolommen,

Dus waar heb je het stuur gedraaid, gek.

En een gratis witte vlinderavond

Het scherpe spek van Petropalovskaya aan de hemel genaaid,

En het schip van Peter was uitgeput,

Draaide zijn wervelwind, draaide, draaide.

En ik cirkelde met hem, en schreeuwde, en vloog,

En plotseling, door beven in het holst van de nacht, kreeg hij zijn gezichtsvermogen.

En naar het zoute kussen met een ongeschoren wang

Vermoeid doordrukken vond ik rust.

Ik begreep de luxe van gevels en ruggen van armoede,

Ik begreep, de stad, dat ik de verkeerde weg had gekozen.

Vliegen in het sterrenbeeld van buitenaardse lantaarns,

Ik verlaat het schip, nu is het van niemand.

Naar Petersburg, naar Petrograd, naar Leningrad, naar nergens

De koepel van Isakiya vliegt over me heen.

Mijn ark vaart weg, tot ziens, vrienden,

Het spijt me, ik kan niet blijven.

Er worden daar bruggen gebouwd, ik vrees dat ik niet op tijd ben,

Vlieg weg als een witte boog in de witte nacht.

Twijfels kunnen mij weer overwinnen

En laat me niet durven weg te vliegen, vlieg weg.

Naar Petersburg, naar Petrograd, naar Leningrad, naar nergens

Mijn profetische dromen zullen plotseling terugtrekken

Snaren van mijn rusteloze dagen.

De nostalgie van de nachten wordt sterker en sterker.

En weer lantaarns, lantaarns, lantaarns,

Als bleke gezichten... in de mist van de dageraad.

Ik neem afscheid van je, Petersburg, Petrograd,

Mijn knappe, kapotte schip-Leningrad.