зовет дорога - Ночные Снайперы

Зовёт дорога меня в путь.

Зовёт асфальт меня куда-нибудь.

Зелёный поезд, огни и ночь.

Пустынный тамбур, темно и скорость.

Вперёд одна, а сердце рвется

и расстается с тобой, с тобой, с тобой.

Кто знает, вдруг оно вернётся —

тебе простит былую боль.

Я знаю, ты меня дождёшься,

и будет дверь твоя открыта мне,

и будет дуть опять по проводам

осенний блюз молчащих телеграмм.

Вокзал, перрон, дорога снова

зовёт меня к себе в привычный плен.

А ты молчишь, и так сурово!

Ты ждёшь опять каких-то перемен.

Я снова здесь, я снова рядом.

Опять поют все те же провода.

Ну, подожди, и будем снова мы

с тобой вдвоём, вдвоём, всегда, всегда.

De weg roept me onderweg.

Het asfalt roept me ergens.

Groene trein, lichten en nacht.

Woestijnvestibule, donker en snelheid.

Voorwaarts alleen, en het hart is verscheurd

en maakt het uit met jou, met jou, met jou.

Wie weet komt het nog terug

je zult de pijn uit het verleden vergeven.

Ik weet dat je op me zult wachten

en uw deur zal voor mij worden geopend,

en zal weer langs de draden blazen

herfstblues van stille telegrammen.

Station, perron, weer weg

roept me naar zijn gebruikelijke gevangenschap.

En je zwijgt, en zo streng!

U wacht weer op enkele wijzigingen.

Ik ben er weer, ik ben weer dichtbij.

Alle dezelfde draden zingen weer.

Nou, wacht, en we zullen weer zijn

met jou samen, samen, altijd, altijd.