так начинался день - Ночные Снайперы

Разбуженный лёд плакал на понедельник к началу прихода размытых дверей.

Кто-то влезал тихо на подоконник и с грустью смотрел на счастливых людей.

Цвет троекратно не предсказуем на перекрёстках асфальтовых лент.

Погоня за страхом быть не убитым, входит в привычку за долгостью лет.

Так начинался день…

А город крошился на чёрном и белом, пуская в себя сок отравленных дней.

А небо забыло свою отчуждённость, бросая к ногам трафареты теней.

Она знает то, что не знает реальность, она видит там, где не видят огни.

Её серебро на мою безымянность легло, когда мы остались одни.

Так начинался день…

А время текло из-под пальцев на струнах, вплетая в слова смысл прожитых лет.

А кроны деревьев ссыпались на землю, касаясь листвою твоих эполет.

Она никогда не узнает о камне, лежащем на дне прозрачной реки,

И влажный овал её облака ночи не станет светлей в квадрате любви.

Так начинался день…

Ontwaakt ijs huilde maandag bij het begin van de komst van wazige deuren.

Iemand klom stilletjes op de vensterbank en keek bedroefd naar de gelukkige mensen.

De kleur is drie keer onvoorspelbaar op de kruispunten van asfaltgordels.

Het najagen van de angst om niet gedood te worden, wordt na vele jaren een gewoonte.

Zo begon de dag...

En de stad verkruimelde zwart en wit en liet het sap van vergiftigde dagen binnenkomen.

En de lucht vergat zijn afstandelijkheid en wierp stencils van schaduwen naar je voeten.

Ze weet wat de werkelijkheid niet weet, ze ziet waar de lichten niet zien.

Haar zilver viel op mijn naamloosheid toen we alleen gelaten werden.

Zo begon de dag...

En de tijd vloeide van onder de vingers aan de snaren, verweven de betekenis van de afgelopen jaren in de woorden.

En de kronen van de bomen vielen op de grond en raakten je epauletten met gebladerte.

Ze zal nooit weten over de steen die op de bodem van de transparante rivier ligt,

En het natte ovaal van haar nachtwolk zal niet helderder worden op het plein van de liefde.

Zo begon de dag...