русский пассажир - Ночные Снайперы

посв.

Siouxie and the Banshees

жить осталось чуть-чуть и уже на ладонях

заметны следы прозрачного льда, но на улицах

города в сумерках плавятся те же огни

под мостами танцует слезами умытая та же вода

что растаяла не доверяя теплу на ладонях,

а внезапное лето зацепилось за башенный шпиль

и трепещет звеня рукавами от страха и ветра

и шершавая ткань его платья летит над вечерней толпой

и не важно зачем так стремительно-сладко ко мне

приближается небо и не важно куда так стремительно

быстро и горько уходит ушла любовь

пахнет русским фольклором и хотя мой отец никогда

не любил хлеба с солью свыше данную роль мы делили

всегда пополам были сыты для нас приготовленной болью

он постиг её суть

руки раскинув по швам на полвека быстрее чем я ни о чём не моля,

а по реке идут льды, а по мосту иду я мы простимся с тобой у холодной воды

обогнав себя смерть стоит у руля и в глазах её блеск последней звезды торопись скорей

там заждались меня

и не важно теперь чей черёд

очерёдность не в счёт

жить осталось чуть-чуть и уже на ладонях

заметны следы прозрачного льда, но на улицах

города в сумерках плавятся те же огни

под мостами танцует слезами умытая та же вода

toegewijd

Siouxie en de Banshees

nog een klein beetje te leven en al op de palmen

sporen van transparant ijs zijn merkbaar, maar op straat

steden in de schemering smelten dezelfde lichten

hetzelfde water gewassen met tranen danst onder de bruggen

dat smolt, niet vertrouwend op de warmte op de handpalmen,

en een plotselinge zomer gevangen op de torenspits

en beeft met rinkelende mouwen van angst en wind

en de ruwe stof van zijn jurk vliegt over de avondmensen

en het maakt niet uit waarom zo snel lief voor mij

de lucht nadert en het maakt niet uit waar zo snel

liefde gaat snel en bitter weg

ruikt naar Russische folklore en hoewel mijn vader nooit

hield niet van brood en zout vanwege deze rol die we deelden

altijd in de helft waren vol pijn voor ons voorbereid

hij begreep de essentie ervan

armen gestrekt in de naden, een halve eeuw sneller dan ik nergens om smeek,

en ijs gaat langs de rivier, en ik loop langs de brug, we zullen afscheid van je nemen bij het koude water

nadat hij zichzelf heeft ingehaald, staat de dood aan het roer en in zijn ogen schiet de schittering van de laatste ster snel op

ze hebben daar op me gewacht

en het maakt nu niet uit wiens beurt het is

bestelling telt niet

nog een klein beetje te leven en al op de palmen

sporen van transparant ijs zijn merkbaar, maar op straat

steden in de schemering smelten dezelfde lichten

hetzelfde water gewassen met tranen danst onder de bruggen