романс №4 - Ночные Снайперы

По твоей загорелой руке

я читаю молитву.

Мы с тобой расстаёмся,

мой друг, навсегда, навсегда.

И дрожат мои губы.

Я кривлю их в улыбке.

Я готова.

И ты подаешь мне пальто.

Мы уходим, а на улице вечер,

и сырая метель, и замерзшие псы.

Ты меня провожаешь.

Ах, как светел, как светел

на щеке твоей луч фонаря.

Нами прожит еще один день —

самый долгий и краткий.

Ты шагаешь так быстро —

мне трудно успеть за тобой.

Мы уже на пороге.

Ты рассеянно нежен.

Я стою у окна и смотрю тебе вслед.

Одинокий дым по комнате вьется.

Сколько будет ночей без тебя,

без тебя.

Ты все дальше и дальше.

Но как светел, как светел

на щеке твоей луч фонаря.

Door je gebruinde hand

Ik las een gebed.

We nemen afscheid van jou

mijn vriend, voor altijd, voor altijd.

En mijn lippen trillen.

Ik draai ze om tot een glimlach.

Ik ben klaar.

En jij geeft me een jas.

We vertrekken, en het is avond buiten,

en een vochtige sneeuwstorm en bevroren honden.

Je volgt mij.

Oh, hoe helder, hoe helder

op je wang is een straal van een lantaarn.

We leven een andere dag

langste en kortste.

Je loopt zo snel -

het is moeilijk voor mij om je bij te houden.

We staan ​​al op de drempel.

Je bent verstrooid zachtaardig.

Ik sta bij het raam en zorg voor je.

Eenzame rook krult door de kamer.

Hoeveel nachten zullen er zonder jou zijn

zonder jou.

Je komt steeds verder.

Maar hoe helder, hoe helder

op je wang is een straal van een lantaarn.