Paris - Ночные Снайперы

Я боюсь открыть лицо перед тобой, балласт становится кольцом логическим для нас.

Тревожные черты со мной.

Но ты, мой праздник, мой судья, приносишь боль пустых волнений и ненужность

бытия.

И только жест, последний как арест, как выстрел воробья.

Я, тобою дорожа, уже давно хожу по лезвию ножа,

В объятьях темноты готова умереть с тобой.

Но ты, мой омут, мой Париж, не для меня построил город, не ко мне туда спешишь.

И только рта глухая немота, как звон железных крыш.

Мы разлучены навек теплом твоих ресниц, мой любимый человек.

Печальные кроты уводят в темноту меня.

Но ты, мой ветренный пират, не знаешь ты, в чем для меня твой гордый профиль

виноват.

И только взгляд последний твой, как в петлю головой.

Ik durf mijn gezicht niet voor je open te doen, de ballast wordt voor ons een logische ring.

Angstige trekken bij mij.

Maar jij, mijn vakantie, mijn rechter, brengt de pijn van lege zorgen en nutteloosheid

het zijn.

En slechts een gebaar, het laatste is als een arrestatie, als een schot van een mus.

Ik, jou koesterend, loop al lang op de rand van een mes,

In de armen van de duisternis, klaar om met jou te sterven.

Maar jij, mijn draaikolk, mijn Parijs, bouwde geen stad voor mij, haast je daar niet naar mij toe.

En alleen een doofstomme mond, als het geluid van ijzeren daken.

We zijn voor altijd van elkaar gescheiden door de warmte van je wimpers, mijn geliefde persoon.

Droevige mollen leiden me de duisternis in.

Maar jij, mijn winderige piraat, weet je niet wat je trotse profiel voor mij betekent?

schuldig.

En alleen je laatste blik, als in een strop met je hoofd.