ограда - Ночные Снайперы

Ограда.

Мокрый снег.

Случайное тепло

чужих ключей в моей руке.

Распластан день на паперти тоски,

о чем-то стонут языки.

И привкус меди на губах у тех,

кто все забудет.

Я знаю — ты уйдешь.

И будет небо плыть за тобой.

Ты так любила жить,

и, может, оттого,

что ты жила на краю,

где я сейчас стою.

Последние шаги в системе бытия,

прощальный вздох любимых рук —

и мир внезапно превратился

в горсть земли,

кто был со мной — теперь вдали.

А завтра я оставлю город,

данный мне в наследство.

Я знаю — ты уйдешь…

И полотно травы твоим глазам — вуаль,

но цвет уже не различить.

О чем просить?

Ведь все предрешено,

и в миг дороги полотно

сольется с формой шин,

когда меня уже не будет.

Я знаю — ты уйдешь…

Schutting.

Natte sneeuw.

Willekeurige warmte

andermans sleutels in mijn hand.

De dag is uitgespreid op de veranda van melancholie,

tongen kreunen over iets.

En de smaak van koper op de lippen van die

die alles zal vergeten.

Ik weet dat je weggaat.

En de lucht zal je volgen.

Je hield zo van het leven

en misschien omdat

dat je op de rand leefde,

waar ik nu sta.

De laatste stappen in het systeem van zijn,

afscheidszucht van geliefde handen -

en de wereld draaide plotseling

in een handvol aarde,

die bij mij was is nu weg.

En morgen zal ik de stad verlaten,

als erfenis aan mij gegeven.

Ik weet dat je weggaat...

En een grasveld voor je ogen is een sluier,

maar de kleur is niet meer te onderscheiden.

Wat te vragen?

Alles is immers vooraf bepaald

en in een oogwenk is de weg een canvas

zal versmelten met de vorm van de banden,

als ik er niet meer ben.

Ik weet dat je weggaat...