офицерская жена - Ночные Снайперы

А он звенел и обмирал, всегда встревоженный немного.

Ты говорила о любви, ты умоляла: «Не спеши!»,

Он соглашался, суету топя на дне своих вопросов.

И с плеч упал её платок и пролежал так до утра.

Ты говорила, он молчал, а сердце ныло: «Мне пора»,

А кости — детская игра, и за плечами путь обратный.

И вот тогда ты поняла, его оставить невозможно.

Неумолимое вчера уже прощалось с другом завтра,

И провожать ты не пошла, и ты осталась у окна.

Ты говорила и звала, ты отвечала, улыбаясь.

Год снова месяцы и дни забросил в новенькие соты,

Вокруг летали мотыли, родные ей, но далеко.

Она уже сняла кольцо, она на небо не смотрела

И небо стало далеко…

En hij belde en stierf, altijd een beetje gealarmeerd.

Je had het over liefde, je smeekte: "Haast je niet!",

Hij stemde toe en verdronk de ophef achter zijn vragen.

En haar zakdoek viel van haar schouders en bleef zo ​​liggen tot de ochtend.

Je sprak, hij zweeg en zijn hart deed pijn: "Ik moet gaan",

En de dobbelstenen zijn kinderspel, en de weg terug ligt achter je.

En toen realiseerde je je dat het onmogelijk was om hem te verlaten.

Het onverbiddelijke gisteren nam morgen al afscheid van een vriend,

En je ging niet kijken, en je bleef bij het raam.

Je sprak en belde, je antwoordde glimlachend.

Jaar gooide opnieuw maanden en dagen in gloednieuwe honingraten,

Bloedwormen vlogen rond, haar dierbaar, maar ver weg.

Ze had haar ring al afgedaan, ze keek niet naar de lucht

En de lucht werd ver weg...