мы едем домой - Ночные Снайперы

Наши губы молчат в ожиданьи тепла.

Твоя ладонь тиха и смугла,

как сливочная карусель.

Мы едем домой вдвоем.

Мы не ждем гостей.

А люди напротив в немом витраже

готовятся лечь и уснуть уже,

и это им не впервой.

А мы совершим

первый полет, когда мы приедем домой.

Ночь пропускает тепло через сплетение рук.

Нежность плавит оковы мои.

На губах долгожданный рождается круг.

Темнота превращается в тонущий звук.

И говоришь ты мне: «Да, да, да».

Мы сотканы из вчерашних дней.

Но не горит для меня звезда,

она кому-то сейчас нужней.

И этот мягкий полет к тебе

меня спасает от пустоты.

Только бы время позволило нам

хоть немного без глупой пожить суеты.

Сердце живет в груди солнцем, сжигающим суть.

Мой поводырь оказался лжецом.

Где же теперь закончится путь?

Когда я смогу отдохнуть?

Но знай, что гибнуть в твоих руках

мне все же легче, чем жить одной.

Воскреснуть в пепле твоих шагов

мне было трудно, любимый мой.

И если встретиться суждено,

то западня пустых лиц не в счет.

Только бы время позволило вырвать

из тлена хотя бы еще один год.

Утро растащит опять нас по разным углам.

Пропасть лежит между жизнью и мной.

Но греть ладони в холодной земле

мне рано, пока есть потребность в тепле.

И говоришь ты мне: «Да, да, да».

Onze lippen zijn stil in afwachting van warmte.

Je handpalm is stil en donker,

als een roomcarrousel.

We gaan samen naar huis.

We verwachten geen gasten.

En de mensen aan de overkant in het stille glas-in-loodraam

klaar om te gaan liggen en al in slaap te vallen,

en dit is niet de eerste keer voor hen.

En we zullen maken

eerste vlucht als we thuiskomen.

Nacht passeert warmte door de plexus van handen.

Tederheid doet mijn ketenen smelten.

Een langverwachte cirkel wordt geboren op de lippen.

De duisternis verandert in een zinkend geluid.

En je zegt tegen mij: "Ja, ja, ja."

We zijn geweven van gisteren.

Maar de ster brandt niet voor mij,

ze heeft nu iemand nodig.

En deze zachte vlucht naar jou

redt me van de leegte.

Als de tijd het ons maar toelaat

tenminste een beetje zonder de dwaze drukte om te leven.

Het hart leeft in de borst als een zon die de essentie verbrandt.

Mijn gids bleek een leugenaar te zijn.

Waar eindigt het pad nu?

Wanneer kan ik rusten?

Maar weet dat vergaan in jouw handen ligt

Ik vind het nog steeds makkelijker dan alleen wonen.

Herrijzen in de as van je stappen

Het was moeilijk voor mij, mijn liefste.

En als je voorbestemd bent om elkaar te ontmoeten,

dan telt de val van lege gezichten niet.

Als de tijd me maar in staat zou stellen om te grijpen

nog minstens een jaar uit de as.

De ochtend zal ons weer uit elkaar trekken naar verschillende hoeken.

De kloof ligt tussen het leven en mij.

Maar verwarm je handpalmen in de koude aarde

Ik ben vroeg, terwijl er behoefte is aan warmte.

En je zegt tegen mij: "Ja, ja, ja."