Il Punto In Cui Tornare - Nina Zilli

Sveglia con la faccia spenta

Un pensiero che mi guarda

Il destino è una coperta che non copre

Che non basta

Oggi ho una maglietta bianca

E un sorriso troppo stanco

Tra le mani una conchiglia

E un biglietto senza il viaggio

C'è una linea di confine tra parlare e respirare

C'è un momento in cui il silenzio nell’attesa fa rumore

E io ti aspetto qui sotto un cielo di parole

Nell’ipotesi infondata che un ricordo può bastare

E resto ancora qui nella vana convinzione

Che la tua costellazione sia la stanza in cui abitare

Il punto in cui tornare

Ohh

Siamo usciti ormai di scena come titoli di coda

In una notte lunga un giorno senza darci mai la schiena

Ed ora quello che mi serve è solo un po' di meraviglia

Qualche cosa che somigli a una felicità distratta

C'è un momento per amare, uno per dimenticare

C'è un momento in cui il silenzio, il silenzio fa rumore

E io ti aspetto qui sotto un cielo di parole

Nella tragica giornata in cui l’eroe finisce male

E resto ancora qui nell’amara convinzione

Che la tua costellazione sia la stanza in cui abitare

Sei quel nodo che non sciolgo e non riesco a decifrare

Sei la costante interferenza che continua a disturbare

La sottile dipendenza a cui non posso rinunciare

Senza poi rendermi conto che invece ti ho perso

E io ti aspetto qui sotto un cielo di parole

Con la bandiera bianca di chi sta per naufragare

E resto ancora qui nella vana convinzione

Che la tua costellazione sia la stanza in cui abitare

Il punto in cui tornare

Oooh

Wakker worden met je gezicht eraf

Een gedachte die naar mij kijkt

Het lot is een deken die niet dekt

Wat niet genoeg is

Vandaag heb ik een wit overhemd

En een te vermoeide glimlach

In jouw handen een schelp

En een kaartje zonder de reis

Er is een grens tussen spreken en ademen

Er is een moment waarop de stilte van het wachten geluid maakt

En ik wacht hier op je onder een hemel van woorden

In de ongegronde hypothese dat een herinnering voldoende is

En ik blijf hier nog steeds tevergeefs geloven

Moge jouw sterrenbeeld de kamer zijn om in te leven

Het punt om naar terug te keren

Ohh

We hebben nu de scène verlaten als aftiteling

In een daglange nacht zonder ons ooit de rug toe te keren

En wat ik nu nodig heb, is een klein wonder

Alles wat lijkt op afgeleid geluk

Er is een tijd om lief te hebben, een tijd om te vergeten

Er is een moment waarop stilte, stilte geluid maakt

En ik wacht hier op je onder een hemel van woorden

Op de tragische dag waarop de held slecht afloopt

En ik ben hier nog steeds in bittere overtuiging

Moge jouw sterrenbeeld de kamer zijn om in te leven

Jij bent die knoop die ik niet los kan maken en die ik niet kan ontcijferen

Jij bent de constante interferentie die blijft storen

De subtiele verslaving die ik niet kan opgeven

Zonder toen te beseffen dat ik jou in plaats daarvan verloor

En ik wacht hier op je onder een hemel van woorden

Met de witte vlag van degenen die op het punt staan ​​schipbreuk te lijden

En ik blijf hier nog steeds tevergeefs geloven

Moge jouw sterrenbeeld de kamer zijn om in te leven

Het punt om naar terug te keren

Oooh