When the Weeping Dawn Beheld Its Mortal Thirst - Mournful Congregation

When the waters cover the earth once more

And the great sea weeps again

Darkness shall coke the dying light

And the almighty king sun bleed

Only then shall we come to know

That which is our mortal thirst

For heavenly realms is our soul athirst

This pain is felt by man alone

I remember when the transcendent moon

Brought the lunar waves even higher

Creation, from the vivid lucidity, an emonation

Who am I?

That created creation…

Glorification be to your name and ways

Thou art the bringer of greatness

In your name we art lost

We art but microcosmic dust

We art by your extention

Your limbs art our souls

Your dark is our light

Yet let not our ignorant prose

Be he upheard by your manifold omnipresence

For thour art wisdom personified

Thou art the Transcendental

Wanneer de wateren de aarde weer bedekken

En de grote zee huilt weer

Duisternis zal het stervende licht verkolen

En de almachtige koning zon bloedt

Alleen dan zullen we te weten komen

Dat wat onze sterfelijke dorst is

Voor hemelse sferen is onze ziel dorstig

Deze pijn wordt alleen door de mens gevoeld

Ik herinner me wanneer de transcendente maan

Bracht de maangolven nog hoger

Creatie, van de levendige helderheid, een emotie

Wie ben ik?

Dat schiep de schepping...

Verheerlijking zij uw naam en wegen

U bent de brenger van grootsheid

In jouw naam zijn we verloren

We zijn kunst maar microkosmisch stof

We werken volgens uw extensie

Je ledematen zijn onze zielen

Jouw donker is ons licht

Maar laat ons onwetende proza ​​niet

Laat hem horen door uw veelvuldige alomtegenwoordigheid

Voor de gepersonifieerde kunstwijsheid

Gij zijt de transcendentale