Mother-Water, the Great Sea Wept - Mournful Congregation

Mother — Water, she arose

She disappeared in the moon

Which had lifted her

Which had given her birth

Masquerading solemn beauty

As in a ray of the moon’s light

Doth her pale skin gleam

As an orchid of the deepest seas

(So speak he weeping, and his lady mother heard him

As she sate in the sea-depths bside her aged sire

Woth speed arose she from the grey sea, like a mist

And sat her before the face of her weeping sun, and

Stroked him with her hand, and spoke and called on

His name «My child, why weepest thou?

What sorrow

Hath entered into thy heart?

Speak it forth, hide it

Not in thy mind, that both may know it.")

Moeder — Water, ze stond op

Ze verdween in de maan

Die haar had opgetild

Die haar had bevallen

Vermommen plechtige schoonheid

Als in een straal van het maanlicht

Glanst haar bleke huid

Als een orchidee van de diepste zeeën

(Dus hij sprak huilend, en zijn vrouwelijke moeder hoorde hem)

Terwijl ze in de zee zat naast haar bejaarde vader

Met een snelheid verrees ze uit de grijze zee, als een mist

En zette haar voor het aangezicht van haar huilende zon, en

Hij streelde hem met haar hand, sprak en riep:

Zijn naam «Mijn kind, waarom huil je?

wat een verdriet?

Is uw hart binnengedrongen?

Spreek het uit, verberg het

Niet in uw gedachten, opdat beiden het weten.")