The Rubaiyat - Mournful Congregation

«Earth could not answer

Nor the seas that mourn

And the thoughtful soul

To solitude return»

«Up from earth’s centre through the seventh gate

I rose, and on the throne of Saturn sate

And many knots unravel’d by the road

But not the knot of human death and fate»

«With Earth’s first clay They did the Last Man’s knead

And then of the Last Harvest sow’d the Seed:

Yea, the first Morning of Creation wrote

What the Last Dawn of Reckoning shall read»

With a new dawn, comes a new birth

From the first utterance to the final murmur

A day is slain, and a new dawn birthed

In night’s black majesty, is the new-born lain

The joy of one day, is the sorrow of the next

Arriving at the pain of the future past

Bringing to dust all mortal pride

Pitying the very lot of kings

We recall all despair borne of the last

A reflection of man’s pain so vast

«De aarde kon niet antwoorden»

Noch de zeeën die rouwen

En de nadenkende ziel

Terug naar eenzaamheid»

«Omhoog vanuit het centrum van de aarde door de zevende poort

Ik stond op en zat op de troon van Saturnus

En veel knopen ontrafeld door de weg

Maar niet de knoop van de menselijke dood en het lot»

"Met de eerste klei van de aarde deden ze de kneed van de laatste mens"

En dan van de Laatste Oogst zaaide het Zaad:

Ja, de eerste Morning of Creation schreef:

Wat de Last Dawn of Reckoning zal lezen»

Met een nieuwe dageraad komt een nieuwe geboorte

Van de eerste uiting tot het laatste gemompel

Een dag is verslagen en een nieuwe dageraad is geboren

In de zwarte majesteit van de nacht, is de pasgeboren lain

De vreugde van de ene dag is het verdriet van de volgende

Aangekomen bij de pijn van het toekomstige verleden

Alle sterfelijke trots tot stof brengen

Medelijden hebben met de vele koningen

We herinneren ons alle wanhoop die voortkwam uit de laatste

Een weerspiegeling van de pijn van de mens zo groot