Children Of The Sky - Mike Batt

Out in the deserts of darkness and dreams,

Out though the oceans of sadness we sailed.

Venturing onwards through mystical scenes,

Blown on the whim of the wind that prevailed.

We had no reason to doubt the truth,

Driven by danger and discontent,

And the drums of youth.

Don’t let the memory die,

Childen of the sky, heroes of the sea.

And as your life passes by,

Remember how it feels to be Children Of The Sky

Searching on mountains of wisdom and fears,

Searching in forests of feathers and snow.

Travelling through valleys of secrets and tears,

Where only the brave or the foolish would go.

Watching for signs in an empty sky,

We never thought that the rain would fall,

As the years went by.

Don’t let the memory die,

Childen of the sky, heroes of the sea.

And as your life passes by,

Remember how it feels to be Children Of The Sky

(Instrumental Section)

Don’t let the memory die,

Childen of the sky, heroes of the sea.

And as your life passes by,

Remember how it feels to be Children Of The Sky

«Just the place for a Snark!"the Bellman cried

As he landed his crew with care;

Supporting each man on the top of the tide

By a finger entwined in his hair.

The Bellman himself they all praised to the skies —

Such a carriage, such ease and such grace!

Such solemnity, too!

One could see he was wise,

The moment one looked in his face!

But the danger was past — they had landed at last,

With their boxes, portmanteaus, and bags:

Yet at first sight the crew were not pleased with the view,

Which consisted of chasms and crags.

He served out some grog with a liberal hand,

And bade them sit down on the beach:

And they could not but own that their Captain looked grand,

As he stood and delivered his speech.

In de woestijnen van duisternis en dromen,

Door de oceanen van verdriet zeilden we.

Waag je verder door mystieke taferelen,

Geblazen op de gril van de wind die heerste.

We hadden geen reden om aan de waarheid te twijfelen,

Gedreven door gevaar en ontevredenheid,

En de drums van de jeugd.

Laat de herinnering niet sterven,

Kinderen van de lucht, helden van de zee.

En terwijl je leven voorbijgaat,

Weet je nog hoe het voelt om Children Of The Sky te zijn

Zoekend op bergen van wijsheid en angsten,

Zoeken in bossen van veren en sneeuw.

Reizend door valleien van geheimen en tranen,

Waar alleen de dapperen of de dwazen heen zouden gaan.

Kijken naar tekens in een lege lucht,

We hadden nooit gedacht dat de regen zou vallen,

Naarmate de jaren verstreken.

Laat de herinnering niet sterven,

Kinderen van de lucht, helden van de zee.

En terwijl je leven voorbijgaat,

Weet je nog hoe het voelt om Children Of The Sky te zijn

(Instrumentele sectie)

Laat de herinnering niet sterven,

Kinderen van de lucht, helden van de zee.

En terwijl je leven voorbijgaat,

Weet je nog hoe het voelt om Children Of The Sky te zijn

"Gewoon de plek voor een Snark!" riep de Bellman

Terwijl hij zijn bemanning met zorg aan land bracht;

Elke man op de top van het tij ondersteunen

Door een vinger verstrengeld in zijn haar.

De Bellman zelf prezen ze allemaal de lucht in -

Zo'n koets, zo'n gemak en zo'n gratie!

Wat een plechtigheid ook!

Je kon zien dat hij wijs was,

Het moment dat iemand hem in het gezicht keek!

Maar het gevaar was voorbij - ze waren eindelijk geland,

Met hun dozen, portmanteaus en tassen:

Toch was de bemanning op het eerste gezicht niet blij met het uitzicht,

Die bestond uit kloven en rotsen.

Hij serveerde wat grog met een liberale hand,

En gebood ze op het strand te gaan zitten:

En ze konden niet anders dan toegeven dat hun Kapitein er groots uitzag,

Terwijl hij opstond en zijn toespraak hield.