Verijää - Metsatöll

Piikide lainesse sukeldun hooga

Tahe on kindel ja meeltesse voogab

Kallima silmapaar taamale uhtub

Suudluse maitse mu huulte pealt kustub

Vereaur hoomatav pruunistab õhu

Ratsu veel viseldes teed ette lõhub

Vihajõud raudsena liigutust suunab

Ihu vaid vahetuid käskusid kuulab

Piikide laine mu pea kohal sulgub

Valu veel pole ja püsib ka julgus

Käsi ei tõuse, kui tahtmine käsib

Vereta tugevaim lihaski väsib

Oo, valge susi, sinu silmis ongi see igavik

Sama külm ja kartmatu on ka minu pilk

Ustaval ratsul piikide vastu põrutand

Mälestus minust kangastub jää peal verena

Tunded kõik hääbuvad, lahtuvad mõtted

Valu on kadunud, rahutus lõpeb

Kõrvus veel lõputut vaikust on tunda

Vaikides vaibun ma kodumaa mulda

Suudluse maitse taas pesa teeb suule

Kauguses terendab silmapaar ruuge

Rahustav mõte ei tundugi sõge —

Küll kohtan neid kunagi teisel pool jõge

Ik duik in de golf van pieken

De wil is vast en stroomt in de geest

Het duurdere paar ogen verdwijnt naar de achtergrond

De smaak van een kus gaat van mijn lippen

Bloeddamp maakt de lucht merkbaar bruin

De ridder breekt nog steeds de weg voor hem af

De kracht van woede in ijzer stuurt de beweging

Het lichaam luistert alleen naar directe commando's

De golf van pieken boven mijn hoofd sluit zich

Er is nog geen pijn en de moed blijft

De hand gaat niet omhoog als de wil het beveelt

De bloedeloze sterkste spier is moe

Oh, witte wolf, dat is de eeuwigheid in jouw ogen

Mijn blik is net zo koud en onverschrokken

Een geliefde ridder tegen de spikes

De herinnering aan mij weeft op het ijs als bloed

Gevoelens vervagen allemaal, gedachten gaan weg

De pijn is weg, de rusteloosheid is voorbij

Er is nog steeds eindeloze stilte in de oren

In stilte val ik in de grond van mijn vaderland

De smaak van de kus maakt het nest weer monddood

In de verte piepen een paar ogen

Een rustgevende gedachte lijkt niet blind -

Ik zal ze nooit ontmoeten aan de andere kant van de rivier