J'avance j'échoue j'me relève - MELAN

J’voulais prendre le mic', moi faire un témoignage de vie

Pas faire le mac, non, juste défouler ma rage de vivre

À quatorze ans, tu rappes comme un débutant, c’est dégoutant hein Mais d’jà

certains lâchaient des larmes en m'écoutant

Malheureux d'être bloqué dans l’système, leurs profs, m’ont coupé les ailes,

alors la rue à fait des siennes

Au réveil c’est spliff et café noir, un moral triste, quand t’es trop p’tit,

c’est dur de comprendre c’que la street à fait d’toi

Immature quand on t’recales-tu t’adules?

J’suis différent moi, c’est sûr, j’l’ai vu dans l’regard des adultes

J’sais pas c’que les saints veulent, moi, j’me fous d’Noël et de leurs fêtes de

l’an

Quand j’remplis cinq feuilles, c’est pas avec de l’encre

J’parcours les trottoirs et les saisons, j’ai trop peu d’maille

Mélancolique notoire, j’aime foutre le boxon dans les opens mic'

Je vis, j’meurs, j’avance, j'échoue, j’me relève

J'écris mes peurs, ma merde, la France, jusqu'à c’que l’jour se lève

Sympathique, non, seize piges en année sabbatique

Alors ça boit, ça fume, ça rappe, ça rec et ça pratique

Moi qui voulais juste le rêver X a cramé l’son

Complication, 2009 sera mon année sombre

Mes objectifs, moins précis qu’les boîtiers Canon

Ça rend impulsif, j’espère qu’mes ex moutier m’pardonnent

J’enchaîne les sons autant qu’les villes et les canas qu’on m’prête

L’omerta c’est mon équipe, j’me dis que ces gars la m’comprennent

J’me noie sous tise et des vagabonds, je m’imbibe

J'écris avant que je m’habille, décousue comme vagabond d’la rime

J’y mets du mien et puis j’m’en fous qu’on vienne m'évaluer

Même mal luné ça fait du bien d'évacuer

J’voulais juste rapper un peu, j’ai fini sur des scènes

J’arrête la beuh, j'écris mieux, mais en vrai, j’dors mal

J’pleure y’a pas d’larmes, l’insomnie s’lit sur mes cernes

Pour les jeunes, j’suis vieux, j’trouve bizarre c’qu’ils trouvent normal

Tout s’accélère, j’veux pas d’une vie toute pâle, célèbre

La réussite me tend la main, j’veux pas, j’touche pas ses lèvres

Mauvais élève alors j’refuse toutes les propositions

Qui prétend faire du rap sans prendre position?

J’me rends compte que les trois quarts sont à côté d’la plaque

Que dans les loges, ça joue les stars à raconter d’la blague

Moi, j’suis qu’un punk, alors tant mieux si ça larsen

Nan j’oublie pas qu’on est passé du public à la scène

Fallait qu'ça parle, j’y échappe les rumeurs, les on-dit

Les connards, drogués qui jacte n’on pas d’couilles dans leurs jeans, passons

C’est la dernière d’mes préoccupations, garçon

N’approche pas tes oreilles trop près de mon caleçon

J’enchaîne les bouteilles au stud' ou sur les bancs du parc

Donc j’m'étonne pas que l’album prenne du retard

Ça s’concrétise on mixe, on masterise, putain j’suis dégouté

Si tu savais à quel point j’aime pas m'écouter

Il faut qu'ça sorte, que j’puisse passer à autre chose

J’ai trop fait l’mort alors qu’j’suis productif à haute dose

J’me dis que l’passé c’est d’l’entraînement

Souvent déçu entre les amours déchus et les enterrements

Ma vingtaine, c’est ma chasse d’eau, il faut qu’elle s’casse de là

Mes musiques, c’est que des ragots, il faut qu’on fasse de l’art

Qu’on soit sobre, jovial, dans l’mal ou qu’on titube

J’balancerai d’la punch en sorte que l’histoire continue

Ik wilde de microfoon nemen', mij om een ​​getuigenis van het leven te geven

Niet pimpen, nee, gewoon mijn woede om te leven ventileren

Op je veertiende rap je als een beginner, het is walgelijk he Maar nu al

sommigen huilden terwijl ze naar me luisterden

Ongelukkig vast te zitten in het systeem, hakten hun leraren mijn vleugels af

toen deed de straat het

Als je wakker wordt, is het spliff en zwarte koffie, triest moreel, als je te jong bent,

het is moeilijk te begrijpen wat de straat met je heeft gedaan

Onvolwassen als we je herkauwen, bewonder je?

Ik ben anders, dat is zeker, ik zag het in de ogen van volwassenen

Ik weet niet wat de heiligen willen, ik, ik geef niets om Kerstmis en hun feestdagen

het jaar

Als ik vijf vellen vul, is het niet met inkt

Ik loop de trottoirs en de seizoenen, ik heb te weinig mesh

Beruchte melancholie, ik neuk de boxon graag in de open microfoon'

Ik leef, ik sterf, ik ga verder, ik faal, ik sta weer op

Ik schrijf mijn angsten, mijn shit, Frankrijk, tot het ochtendgloren

Leuk, nee, zestien zzp'ers op een tussenjaar

Dus het drinkt, het rookt, het rapt, het recreëert en het oefent

Ik die het alleen maar wilde dromen X verbrandde het geluid

Complicatie, 2009 wordt mijn donkere jaar

Mijn lenzen, minder nauwkeurig dan Canon-camera's

Het maakt je impulsief, ik hoop dat mijn ex-moutiers me vergeven

Ik keten de geluiden net zo veel als de steden en de cana's die ik ben uitgeleend

De omerta is mijn team, ik zeg tegen mezelf dat deze jongens me begrijpen

Ik ben aan het verdrinken in tise en zwervers, ik ben indrinken

Ik schrijf voordat ik me aankleed, wandelend als een zwerver van rijm

Ik zet er mijn zinnen op en dan maakt het me niet uit of ze me komen beoordelen

Zelfs bij een slecht humeur voelt het goed om te evacueren

Ik wilde gewoon een beetje rappen, ik belandde op podia

Ik stop het onkruid, ik schrijf beter, maar in werkelijkheid slaap ik slecht

Ik huil, er zijn geen tranen, slapeloosheid is te lezen op mijn donkere kringen

Voor jongeren, ik ben oud, ik vind het raar wat zij normaal vinden

Alles versnelt, ik wil geen bleek, beroemd leven

Succes reikt uit naar mij, ik wil niet, ik raak haar lippen niet aan

Slechte student dus ik weiger alle voorstellen

Wie doet alsof hij rapt zonder een standpunt in te nemen?

Ik realiseer me dat driekwart niet klopt

Dat hij in de kleedkamers de sterren speelt om moppen te vertellen

Ik, ik ben maar een punk, des te beter als het feedback is

Nee, ik vergeet niet dat we van het publiek naar het podium gingen

Het moest praten, ik ontsnap aan de geruchten, de geruchten

De klootzakken, drugsverslaafden die praten hebben geen ballen in hun spijkerbroek, laten we verder gaan

Dat is het minste van mijn zorgen, jongen

Houd je oren niet te dicht bij mijn boxers

Ik keten de flessen aan de stoeterij' of op de parkbanken

Dus het verbaast me niet dat het album laat is

Het wordt werkelijkheid, we mixen, we beheersen, verdomme, ik walg ervan

Als je wist hoeveel ik niet graag naar mezelf luister

Het moet eruit, dus ik kan verder

Ik speelde te veel dood terwijl ik productief ben bij hoge doses

Ik zeg tegen mezelf dat het verleden aan het trainen is

Vaak teleurgesteld tussen gevallen liefdes en begrafenissen

Mijn twintiger jaren, het is mijn flush, het moet breken vanaf daar

Mijn muziek is allemaal roddel, we moeten kunst maken

Of we nu nuchter, vrolijk, in de problemen zitten of wankelen

Ik zal wat punch gooien, zodat het verhaal verder gaat