Boulevard Vincent Auriol - Medine

Sénégal 19.78 le départ de mon pays ressemble plus à ma fuite

J’ai entrevu la réussite et son manteau tricolore

Pris refuge auprès de l’ex-colonisateur

Homme de couleur qui un jour quitta l’Afrique

Quitta l’hémisphère Sud et le cancer des tropiques

En direction des cités d’or mis le cap sur le Nord

Sur ma famille met l’issue de son sort

Paris, la capitale française

J’atterris sur la plus belle ville du monde entre deux chaises

Entres les boulots et l’entassement des foyers

Entre l’argent familial et le règlement du loyer

Si mes calculs restent bons jusqu’en Août

J’arriverai à m’en sortir mais en marchant sur une poutre

Bientôt, j’aurai de quoi les faire venir

Mon épouse, mon fils et ma fille pour changer d’avenir

Plus d’un milliers de journées ont passé

Je retrouve le visage de ma famille soulagé

Après leur vol avec escale sur le territoire d’Espagne

Le temps d’un contrôle, de réparer les pannes

En panne de cœur, en mal du pays

Mon fils et ma fille pleurent leurs amis chaque soir dans leur lit

Dans quelques mètres carrés fermés de contre-plaqué

Pour que le froid hivernal se trouve contrecarré

Ménagère dans les hôtels est mon épouse

La peinture en bâtiment sera ma seconde épouse

Avant qu’elle me foute à la porte un joli soir de printemps

Et qu’elle me dise: «débrouille-toi maintenant»

Entre temps quelques nouvelles frimousses apparaissent

Un deuxième fils, une deuxième fille, une double caresse

Et comme les bonnes nouvelles n’arrivent jamais seules

Je me retrouve sans un toit avec mes valises sur le sol

Retour au point de départ sur les quais de la gare

Habitations faites de toile, ce sont des tentes pour dortoir

Des couvertures dans la boue pour marabout

Une corde entre deux trous pour faire sécher les boubous

France terre d’accueil loin de mon village

Je ressens la ségrégation dans les plis de leurs visages

Apparemment les Droits de l’Homme ne marchent pas pour les hommes noirs

Ne marchent pas pour les femmes noires

Mais l’exception de la règle un jour descendit de son bus

Sur son t-shirt était écrit «Emmaüs»

Appartement provisoire trouvé par les gens du Livre

Vincent Auriol c’est le nom qui nous délivre

Un boulevard du 13ème arrondissement de Paris

Provisoirement j’y habiterais en plus le quartier est paisible

La charpente a l’air solide, mais le bois est sec

Un incendie n’en ferait qu’une bouchée de pain sec

Sans attendre, j’emménage avec ma femme de ménage

Avec mes problèmes d’argent et mes enfants en bas âge

J’envisage de rester peu de temps ici

Alors j’entreprends les démarches à la mairie de Paris

Simple précaution j'épluche les annonces

Mais derrière chaque demande se cache la même réponse

«On vous rappellera, l’appart' est déjà loué»

Même si parfois j’avais d’avance de quoi payer trois loyers

Quinze ans pour comprendre le système

Quinze ans de lettres mortes envoyées au ministère

Trop étroit est devenu ce double F3

Et c’en est trop car les petits se sont faits mordre par les rats

Insalubrité au rendez-vous des crasseux

Suffisant pour mon espèce pour les gens de ma race

Voici la France des odeurs qui resurgit

Le tas de poussière qu’on a glissé sous un tapis

Une dernière couche de peinture au plomb

C’est ça leur socialisme

Mais ce sont nos enfants qui souffrent de saturnisme

Et je repense à ma venue de Dakar

Le rêve Européen s’est transformé en cauchemar…

«Mais depuis quelques semaines, elle craque.

Son fils de 6 ans aurait été mordu

par un rat en pleine nuit.

„Il était monté ici, après il est venu par ici,

après il a sauté ici après il m’a mordu“.

Mais aujourd’hui les habitants

craignent pour leur sécurité et redoutent un incendie.»

Voici l’heure d’un repos bien mérité

Après une dure journée de labeur je m’assoies devant la télé

«Papa, papa""Mais qu’est-ce-qu'il y’a encore?

Vous devriez déjà être couché n’avez-vous pas vu l’heure ?»

Je me dirige vers la porte qui mène à l’autre appartement

Qui sert de salle de jeux et de chambre pour enfants

Une fumée noire qui s’infiltre sous la porte

Un hurlement de femme, qu’a-t-elle à crier de la sorte?

Ce sont des flammes

Des flammes grandes comme les montagnes

Qui embrasent le corridor, les escaliers avec hargne

Un monstre de feu qui avale tout sur son passage

Qui détruit les fondations étage par étage

C’est une boite d’allumettes enflammée de 6 étages

Une prison de feu qui entreprend son carnage

Aucune issue et ce depuis des années

Aucun extincteur ni détecteur de fumée

Et soudain je me souviens la raison pour laquelle

Je me suis levé du fauteuil: pour les enfants et leur querelle

Désormais séparés par l’incendie

Je cherche le regard d’un de mes fils, d’une de mes filles

«Ne bougez pas !

J’appelle les combattants du feu

Car papa n’est pas assez fort pour sauter dans le feu»

Sauter dans le brasier d’un immeuble insalubre

Autant fermer les yeux et prier fort pour son salut

Dix minutes se sont passées, aucune sirène, aucune aide

«Les entrées sont scellées, dirigez-vous vers les fenêtres !»

À plat ventre comme les cafards, nos colocataires

La position est bien connue: face contre terre

En une fraction de seconde c’est ma vie qui s’enfuit

Lorsque le plafond s'écroule sur les dos de ma famille

Voici mon cercueil: ma cité provisoire

Vincent Auriol c’est le nom de son boulevard …

15 ans, 17 personnes sacrifiées

14 enfants ont péri sur le bûcher

Bien souvent l’atrocité de la mort fait bouger les choses

Car désormais ils seront logés sous les roses

Dernières insultes par le chef commissaire:

«Tous ces Noirs sont-ils en situation régulière ?»

Voici le prix du sang d’une ancienne colonie

Voici le respect attribué aux familles…

Diamé, Gassama, Cissé, Konate, Diara, Sy, Traoré, Sissoko, Dembele,

les familles de l’hôtel Opéra…

Paix

Senegal 19.78 Mijn land verlaten lijkt meer op mijn vlucht

Ik ving een glimp op van succes en zijn driekleurige vacht

Zoek toevlucht bij de ex-kolonisator

Man van kleur die ooit Afrika verliet

Links het zuidelijk halfrond en de kanker van de tropen

In de richting van de steden van goud zet koers naar het noorden

Op mijn familie legt de uitkomst van zijn lot

Parijs, de Franse hoofdstad

Ik land op de mooiste stad ter wereld tussen twee stoelen

Tussen banen en overvolle huizen

Tussen gezinsgeld en huurbetaling

Als mijn berekeningen correct blijven tot augustus

Het lukt me om langs te komen, maar door op een balk te lopen

Binnenkort heb ik genoeg om ze mee te nemen

Mijn vrouw, mijn zoon en mijn dochter om de toekomst te veranderen

Er zijn meer dan duizend dagen verstreken

Ik vind het gezicht van mijn familie opgelucht

Na hun vlucht met een tussenstop op Spaans grondgebied

Tijd voor een check, om de storingen op te lossen

Hartverscheurend, heimwee

Mijn zoon en mijn dochter rouwen elke nacht om hun vrienden in hun bed

In een paar gesloten vierkante meters multiplex

Zodat de winterkou wordt verijdeld

Huisvrouw in hotels is mijn vrouw

Huisschilderen wordt mijn tweede vrouw

Voordat ze me op een mooie lenteavond eruit schopt

En vertel me, "doe het nu"

Ondertussen verschijnen er enkele nieuwe gezichten

Een tweede zoon, een tweede dochter, een dubbele streling

En aangezien goed nieuws nooit alleen komt

Ik vind mezelf zonder dak met mijn koffers op de grond

Keer terug naar het startpunt op de perrons

Woningen gemaakt van canvas, dit zijn slaaptenten

Dekens in de modder voor maraboe

Een touw tussen twee gaten om de boubous te drogen

Frankrijk, land van welkom ver van mijn dorp

Ik voel de scheiding in de plooien van hun gezichten

Blijkbaar werken mensenrechten niet voor zwarte mannen

Werk niet voor zwarte vrouwen

Maar de uitzondering op de regel stapte op een dag uit zijn bus

Op zijn t-shirt stond "Emmaus" geschreven

Tijdelijk appartement gevonden door People of the Book

Vincent Auriol is de naam die ons verlost

Een boulevard in het 13e arrondissement van Parijs

Tijdelijk zou ik daar wonen en de buurt is rustig

Het frame ziet er solide uit, maar het hout is droog

Een vuur zou een schijntje zijn

Zonder te wachten trek ik in bij mijn schoonmaakster

Met mijn geldproblemen en mijn kleine kinderen

Ik ben van plan hier een korte tijd te blijven

Dus ik neem de trap bij het gemeentehuis van Parijs

Eenvoudige voorzorgsmaatregel Ik schil de advertenties

Maar achter elk verzoek zit hetzelfde antwoord

"We bellen je terug, het appartement is al verhuurd"

Ook al had ik soms van tevoren genoeg om drie huren te betalen

Vijftien jaar om het systeem te begrijpen

Vijftien jaar dode brieven naar het ministerie gestuurd

Te smal werd deze dubbele F3

En het is teveel omdat de kleintjes gebeten zijn door de ratten

Onhygiënische benoeming van smerige

Voldoende voor mijn soort voor mensen van mijn ras

Hier is het Frankrijk van geuren die weer verschijnen

De hoop stof die we onder een kleed hebben geschoven

Een laatste laag loodverf

Dit is hun socialisme

Maar het zijn onze kinderen die lijden aan loodvergiftiging

En ik denk terug aan mijn komst uit Dakar

De Europese droom is veranderd in een nachtmerrie...

“Maar de afgelopen weken is ze aan het kraken.

Haar 6-jarige zoon zou gebeten zijn

door een rat midden in de nacht.

„Hij ging hier naar boven, toen kwam hij deze kant op,

toen sprong hij hierheen nadat hij me had gebeten."

Maar vandaag de bewoners

vrezen voor hun veiligheid en vrezen een brand."

Het is tijd voor een welverdiende rust

Na een dag hard werken zit ik voor de tv

"Papa, pap" "Maar wat is er nog meer?

Je zou nu al in bed moeten liggen, heb je de tijd niet gezien?"

Ik ga naar de deur die naar het andere appartement leidt

Die dienst doet als speelkamer en kinderkamer

Zwarte rook sijpelt onder de deur door

De schreeuw van een vrouw, hoe moet ze schreeuwen?

Dit zijn vlammen

Vlammen zo groot als de bergen

Wie zette de gang in vuur en vlam, de trap met woede?

Een vuurmonster dat alles op zijn pad opslokt

Wie vernietigt de funderingen verdieping voor verdieping?

Het is een vlammend luciferdoosje van zes verdiepingen

Een gevangenis van vuur die zijn bloedbad begint

Al jaren geen uitweg

Geen brandblusser of rookmelder

En ineens herinner ik me de reden waarom

Ik stond op uit de fauteuil: voor de kinderen en hun ruzie

Nu gescheiden door vuur

Ik zoek de blik van een van mijn zonen, een van mijn dochters

"Beweeg niet !

Ik bel de brandweer

Omdat papa niet sterk genoeg is om in het vuur te springen"

Spring in de gloed van een onhygiënisch gebouw

Je kunt net zo goed je ogen sluiten en hard bidden voor zijn redding

Tien minuten verstreken, geen sirenes, geen hulp

"De ingangen zijn afgesloten, ga naar de ramen!"

Op hun buik als kakkerlakken, onze huisgenoten

De positie is bekend: gezicht naar beneden

In een fractie van een seconde is mijn leven voorbij

Wanneer het plafond op de ruggen van mijn familie instort

Hier is mijn kist: mijn voorlopige stad

Vincent Auriol is de naam van zijn boulevard...

15 jaar, 17 mensen opgeofferd

14 kinderen omgekomen op de brandstapel

Vaak zorgt de gruweldaad van de dood ervoor dat dingen gebeuren

Want vanaf nu komen ze onder de rozen te staan

Laatste beledigingen door de hoofdcommissaris:

'Zijn al deze zwarten legaal?'

Dit is het bloedgeld van een oude kolonie

Hier is het respect dat wordt gegeven aan gezinnen ...

Diamé, Gassama, Cisse, Konate, Diara, Sy, Traoré, Sissoko, Dembele,

de families van Hotel Opéra…

Vrede