Les mirabelles - MC Solaar

J’suis un village, comme quelques autres en France

Ma naissance se situe vers la renaissance

Moins d’une centaine quel que soit le recensement

Bien avant les pansements, je n’avais que des paysans

J’en ai vu glutiner, flâner ou glaner

Des pelletés de mirabelles vers la fin de l'été

Je crois que l’unique chose qui a changé ma vie

Fut l’arrivée des taxis

Ils sont plein selon mes recoupements

Il y a des gueules cassées, pour les blessés prothèses et pansements

Face à face ils se font front dans les tranchés

Avant tout ce manège, j'étais un village enchanté

On ne me croit pas ça semble irréel

Avant tout ce manège j'étais un village enchanté

Les seuls témoins sont les mirabelles

Avant tout ce manège

Ils se sont préparés pour la bataille

Dans l’artère principale c’est la pagaille

Ils portent des uniformes bleus rouges voyants

Avec montre à gousset, couvre-chef flamboyant

La grosse bertha fait face au Crapouillot

Le flot de feu est continu, soutenu par les artiflots

Comme à Valmy nous répétait l’académie

Une bataille, des acclamations et c’est l’accalmie

Les murs ont des oreilles, c’est la fête au village

Le théâtre aux armées nous fait découvrir le jazz

Il y a des fanions, des litrons, du tapage

Et cette odeur maudite, le vent nous ramène les gaz

Il y a de la joie, des pleurs, des fleurs, la peur

Tout à l’heure on a fusillé un déserteur

Il avait ce poème dans sa vareuse

Adieu, Meuse endormeuse

On ne me croit pas ça semble irréel

Avant tout ce manège j'étais un village enchanté

Les seuls témoins sont les mirabelles

Avant tout ce manège

Les seuls témoins sont les mirabelles

Maintenant que la guerre est passée

Il n’y a plus de soldats terrés dans les tranchées

Les taxis de la Marne s’en sont retournés

Qui aurait pu penser que je les regretterais

En l’an quatorze ils étaient des milliers

Démobilisés je ne les ai pas oubliés

Je repense au boulanger, je sens le pain au miellet

Des blessés, des macchabées mais là au moins je vivais

Ça fait plus de cent ans que je n’ai plus d’habitant

Quelques mots sur une plaque et puis des ossements

Je le dis franchement c’est pas lattent, j’attends

Le retour de la vie dans la paix ou le sang

Trop court était l’enlisement

Je n’ai plus aucun habitant

Les mirabelles sont en déshérances

Je suis un village mort… Pour la France

Allons enfants

On ne me croit pas, ça semble irréel

Allons enfants

Les seuls témoins sont les mirabelles

Allons enfants

Les seuls témoins

Allons enfants

Sont les mirabelles

Allons enfants

Allons enfants

Allons enfants

Ik ben een dorp, net als een paar anderen in Frankrijk

Mijn geboorte is bijna wedergeboorte

Minder dan honderd, ongeacht de volkstelling

Lang voor het verband had ik alleen boeren

Ik heb ze zien glutineren, wandelen of lezen

Schoppen van mirabelpruimen tegen het einde van de zomer

Ik geloof dat het enige dat mijn leven heeft veranderd

Was de komst van de taxi's

Ze zijn vol volgens mijn kruiscontroles

Er zijn gebroken kaken, voor de gewonde prothesen en verbanden

Face to face staan ​​ze tegenover elkaar in de loopgraven

Voor al deze rit was ik een betoverd dorp

Geloof me niet, het lijkt onwerkelijk

Voor al deze rit was ik een betoverd dorp

De enige getuigen zijn de Mirabelle pruimen

Voor al deze draaimolen

Ze maakten zich klaar voor de strijd

In de hoofdslagader is het een puinhoop

Ze dragen flitsende roodblauwe uniformen

Met zakhorloge, flamboyante hoofddeksel

De grote bertha kijkt uit op de Crapouillot

De stroom van vuur is continu, ondersteund door de artiflots

Zoals in Valmy herhaalde de academie ons

Een strijd, gejuich en het is een stilte

De muren hebben oren, het is feest in het dorp

Het militaire theater laat ons kennis maken met jazz

Er zijn wimpels, litrons, opschudding

En die vervloekte geur, de wind blaast ons weg

Er is vreugde, tranen, bloemen, angst

Eerder schoten we een deserteur neer

Hij had dit gedicht in zijn jas

Vaarwel, slaperige Maas

Geloof me niet, het lijkt onwerkelijk

Voor al deze rit was ik een betoverd dorp

De enige getuigen zijn de Mirabelle pruimen

Voor al deze draaimolen

De enige getuigen zijn de Mirabelle pruimen

Nu de oorlog voorbij is

Er zitten geen soldaten meer in de loopgraven

Marne taxi's zijn terug

Wie had gedacht dat ik ze zou missen

In het jaar veertien waren er duizenden

Gedemobiliseerd Ik ben ze niet vergeten

Ik denk terug aan de bakker, ik ruik het honingzoete brood

Gewond, dood maar daar leefde ik tenminste

Het is meer dan honderd jaar geleden dat ik een bewoner heb gehad

Een paar woorden op een plaquette en dan wat botten

Ik zeg het eerlijk gezegd het is niet latent, ik wacht

De terugkeer van het leven in vrede of bloed

Te kort was het moeras

Ik heb geen inwoners meer

Mirabelle pruimen zijn onkruid

Ik ben een dood dorp... Voor Frankrijk

Laten we gaan kinderen

Geloof me niet, het lijkt onwerkelijk

Laten we gaan kinderen

De enige getuigen zijn de Mirabelle pruimen

Laten we gaan kinderen

De enige getuigen

Laten we gaan kinderen

Zijn de Mirabelle pruimen

Laten we gaan kinderen

Laten we gaan kinderen

Laten we gaan kinderen