Straße nach Peru - Max Prosa

Und noch ein böser Morgen

Auf dieser Straße nach Peru

Du zertrittst die reifen Früchte die da liegen

Oder du schaust dir dabei zu

Und ich zertrete 15 Käfer weil ich wissen will

Wie es ist was zu zerstören ohne Grund

Bisher war mein Grund

Immer nur dein roter Mund

Und gerade er schaut so verbissen

Als unsere Straße sich verbiegt

Und es scheint alles so langsam

Weil nichts mehr da ist, was uns zieht

Oh, du hast gehört, dass es niemals sicher ist

Dass man bald ankommt wenn man einfach weitergeht

Aber ich hab nur geträumt

Weißt du

Lass uns denken- an den Jungen vor drei Tagen

Er hat dich gefragt was Wolken sind

Wir sind ihm alle so ähnlich

Obwohl du meintest, dass er spinnt

Als du ihm sagst: «Nur Wasserdampf!»

da springt er vom Dach

Sein Kopf hätte das niemals mitgemacht

Und sein letzter Blick

Hält uns wach die ganze Nacht

Auf der dunklen Hängebrücke

Wollt' ich dich bitten zu verzeihn

Doch der kleine graue Geist kam mit seinem ganzen wirren Nebel und sagte «Lass es sein!»

Er hat uns auf dieser Straße viel zu oft besucht

Ich hab ihm jedes Mal gesagt er soll jetzt gehn

Aber wie’s aussieht

Kann er mich nicht verstehn

Und du bist nun gegangen

Und lässt mich auf der Straße stehn

Voller vergilbter Anekdoten

Ich kann die Sonne nicht mehr sehn

Denn sie ist nicht so leicht zu finden wie man denken mag

Und ich weiß sie scheint nur über Peru

Irgendwann treffen wir uns dort

Ich und du

Ich und du

En weer een slechte morgen

Op deze weg naar Peru

Je verplettert het rijpe fruit dat daar ligt

Of je ziet jezelf het doen

En ik verpletter 15 insecten omdat ik het wil weten

Hoe het is om iets te vernietigen zonder reden

Tot nu toe was mijn reden

Altijd alleen je rode mond

En hij ziet er vooral zo grimmig uit

Terwijl onze weg buigt

En het lijkt allemaal zo traag

Omdat er niets meer is om ons te trekken

Oh, je hebt gehoord dat het nooit veilig is

Dat je snel aankomt als je maar doorgaat

Maar ik was alleen maar aan het dromen

Je weet wel

Laten we eens denken aan de jongen van drie dagen geleden

Hij vroeg je wat wolken zijn

We lijken allemaal zo op hem

Ook al zei je dat hij gek was

Als je tegen hem zegt: "Gewoon stomen!"

daar springt hij van het dak

Zijn hoofd zou het nooit hebben verdragen

En zijn laatste blik

Houdt ons de hele nacht wakker

Op de donkere hangbrug

Ik wilde je vragen om te vergeven

Maar de kleine grijze geest kwam met al zijn verwarde mist en zei: "Laat het zijn!"

Hij heeft ons veel te vaak bezocht op deze weg

Ik zei hem elke keer dat hij nu moest gaan

Maar hoe het eruit ziet

Kan hij me niet begrijpen?

En nu ben je weg

En laat me op straat staan

Vol vervaagde anekdotes

Ik kan de zon niet meer zien

Omdat het niet zo gemakkelijk te vinden is als je zou denken

En ik weet dat het alleen over Peru schijnt

Op een dag zullen we elkaar daar ontmoeten

Ik en jij

Ik en jij