Café Noir - Max Prosa

Am Ende meiner Straße

Da ist das Café Noir

Man sagt, dass das vor Jahren mal

Ein alter Bahnhof war

Am Eingang sitzt Napoleon

Und lallt: «Die Welt ist mein!»

Er schnorrt 'ne Zigarette, es darf auch Kleingeld sein

Sonst schimpft er wie ein Rohrspatz und lispelt sonderbar:

'S ist geschlossene Gesellschaft heute Nacht im Café Noir

Philosophen und Poeten

Die niemand sonst versteht

Und all die, die nie wissen

Wie es morgen weitergeht

Sie rauchen, reden, trinken

Hier an der langen Bar

Sind Heilige Halunken hier im alten Café Noir

Der eine vierteilt Bierdeckel nur mit 'nem Fingertwist

Sein Bild war in der Zeitung, dort galt er als vermisst

Und hier an meiner Schulter

Lehnt ein ewiger Student

Der sagt, er hätt heut absichtlich

Sein Staatsexamen verpennt

Er musste sich entscheiden

Will lieber Spieler sein

Er setzt auf eine Karte

Gewinnt, und lädt uns ein

Er trinkt auf Paragraphen, und auf die, die sie verdrehen

Und auf 'ne goldene Zukunft, ihr werdet es schon sehen!

Und da hinten dieser Vogel

Der tanzt für Schnaps und Geld

Sieht aus wie Charlie Manson

Der pfeift auf diese Welt

Und da kommt Pater Jakob

Er teilt mit ihm sein Bier

Und ruft: «Im Himmel gibt es keins

Da bleib ich lieber hier.»

Ah, das sind Gespenster, längst Teil vom Inventar

Sie rasseln mit den Ketten wie der Geist des Café Noirs

Und Romeo sitzt einsam

Vor seinem sechsten Bier

Er weiß, die schöne Julia

Hat Spätschicht bis halb vier

Er glaubt, er wäre Shakespeare

Und er schreibt ihr ein Sonett

Sie nimmt es an wie Rosen

Und sagt: «Du bist wirklich nett.»

Doch hat sie’s nie gelesen, denn sie liebt nur Captain Flint

Oder auch kräftige Matrosen, die hier gestrandet sind

Selbst Bob, der alte Riese

Sitzt hier rücklings an der Bar

Und spielt so unermüdlich

Die Mundharmonika

Und allen, die ihm sagen

Wie angetan sie sind

Entgegnet er gelangweilt

Geh raus, erzähl's dem Wind!

Als wir noch in den Sternen lagen, war er schon längst da

Und bastelte die Jukebox hier im alten Café Noir

Jetzt steh ich hier und singe

Und finde keine Ruh

Ich seh Gesichter, die verschwimmen

Dann bist da plötzlich Du!

Na komm schon, setz dich zu uns

Und tu Dir bloß nicht leid

Wir sind nicht wirklich böse

Wir töten nur die Zeit

Wir stellen auch keine Fragen, wir sind nur einfach da

Und für einander Zuflucht hier im alten Café Noir

Aan het einde van mijn straat

Er is Cafe Noir

Ze zeggen dat dat jaren geleden was

Een oud treinstation was

Napoleon zit bij de ingang

En brabbelt: "De wereld is van mij!"

Hij snurkt een sigaret, het kan ook kleingeld zijn

Anders scheldt hij als een rietmus en lispelt hij vreemd:

Het is vanavond besloten feest bij Café Noir

filosofen en dichters

die niemand anders begrijpt

En al degenen die het nooit weten

Hoe het morgen verder gaat

Ze roken, praten, drinken

Hier aan de lange bar

Zijn heilige schurken hier in het oude Café Noir

Een van hen snijdt een bierviltje alleen in vier met een vingerdraai

Zijn foto stond in de krant, waar hij als vermist werd beschouwd

En hier op mijn schouder

Leunt een eeuwige student

Hij zegt dat hij vandaag expres had

Zijn staatsexamen gemist

Hij moest een beslissing nemen

Ik ben liever een speler

Hij zet in op een kaart

Win en nodig ons uit

Hij drinkt op alinea's en op degenen die ze verdraaien

En hier is een gouden toekomst, je zult zien!

En daar die vogel

Hij danst voor drank en geld

Lijkt op Charlie Manson

Hij geeft niets om deze wereld

En hier komt pater Jakob

Hij deelt zijn bier met hem

En roept: "Er is niemand in de hemel"

Ik blijf liever hier."

Ah, dat zijn geesten, een groot deel van de inventaris

Ze rammelen aan de kettingen als de geest van de café noir

En Romeo zit alleen

Voor zijn zesde biertje

Hij kent de mooie Julia

Heeft late dienst tot half drie

Hij denkt dat hij Shakespeare is

En hij schrijft haar een sonnet

Ze accepteert het als rozen

En zegt: "Je bent echt aardig."

Maar ze heeft het nooit gelezen, omdat ze alleen van Kapitein Flint houdt

Of sterke zeilers die hier gestrand zijn

Zelfs Bob, de oude reus

Hier achterstevoren aan de bar zitten

En speelt zo onvermoeibaar

de mondharmonica

En iedereen die het hem vertelt

Wat zijn ze enthousiast

Hij antwoordt verveeld

Ga naar buiten, vertel de wind!

Toen we nog in de sterren stonden, was hij er al

En maakte de jukebox hier in het oude Café Noir

Nu sta ik hier en zing

En vind geen rust

Ik zie gezichten die vervagen

Dan ben je er ineens!

Kom op, kom bij ons zitten

En heb geen spijt

We zijn niet echt slecht

We doden gewoon de tijd

We stellen geen vragen, we zijn er gewoon

En voor elkaar schuilen hier in het oude Café Noir