Chuva - Mariza

As coisas vulgares que há na vida não deixam saudade

Só as lembranças que doem ou fazem sorrir

Há gente que fica na história da história da gente

E outras de quem nem o nome lembramos ouvir

São emoções que dão vida à saudade que trago

Aquelas que tive contigo e acabei por perder

Há dias que marcam a alma e a vida da gente

E aquele em que tu me deixaste não posso esquecer

A chuva molhava-me o rosto gelado e cansado

As ruas que a cidade tinha, já eu percorrera

Meu choro de moço perdido gritava à cidade

Que o fogo do amor sob a chuva, há instantes morrera

A chuva ouviu e calou meu segredo à cidade

E eis que ela bate no vidro trazendo a saudade

De vulgaire dingen in het leven worden niet gemist

Alleen herinneringen die pijn doen of je laten glimlachen

Er zijn mensen die in de geschiedenis van de geschiedenis van mensen blijven

En andere waarvan we niet eens de naam herinneren die we hoorden

Dit zijn emoties die leven geven aan het verlangen dat ik breng

Degene die ik bij jou had en die ik uiteindelijk verloor

Er zijn dagen die de ziel en het leven van mensen markeren

En degene die je voor me hebt achtergelaten, kan ik niet vergeten

De regen maakte mijn koude en vermoeide gezicht nat

De straten die de stad had, had ik al gelopen

De kreet van mijn verloren jongen schreeuwde naar de stad

Dat het vuur van liefde onder de regen zojuist was gedoofd

De regen hoorde en bracht mijn geheim voor de stad tot zwijgen

En dan slaat ze op het glas en brengt het verlangen