Loucura - Mariza

Sou do fado!

Como sei!

Vivo um poema cantado, de um fado que eu inventei.

A falar, não posso dar-me,

mas ponho a alma a cantar, e as almas sabem escutar-me.

Chorai, chorai, poetas do meu país,

troncos da mesma raíz, de vida que nos juntou.

E se vocês, não estivessem a mau lado, então, não havia fado,

nem fadistas como eu sou!

Esta voz, tão dolorida, éculpa de todos vós!

poetas da minha vida,

Éloucura!

Oiço dizer, mas bendita esta loucura, de cantar e de sofrer.

Chorai, chorai, poetas do meu país,

troncos da mesma raíz, de vida que nos juntou.

E se vocês, não estivessem a mau lado, então, não havia fado,

nem fadistas como eu sou!

E se vocês, não estivessem a mau lado, então, não havia fado,

nem fadistas como eu sou!

Ik doe fado!

Hoe moet ik dat weten!

Ik leef een gezongen gedicht, van een fado die ik heb uitgevonden.

Sprekend, ik kan mezelf niet geven,

maar ik laat de ziel zingen, en zielen weten hoe ze naar mij moeten luisteren.

Huil, huil, dichters van mijn land,

stammen van dezelfde wortel, van het leven dat ons samenbracht.

En als je niet aan de slechte kant was, dan was er geen fado,

zelfs geen fadozangers zoals ik!

Deze stem, zo pijnlijk, is jullie allemaal de schuld!

dichters van mijn leven,

Het is krankzinnig!

Ik hoor je zeggen, maar gezegend is deze waanzin, zang en lijden.

Huil, huil, dichters van mijn land,

stammen van dezelfde wortel, van het leven dat ons samenbracht.

En als je niet aan de slechte kant was, dan was er geen fado,

zelfs geen fadozangers zoals ik!

En als je niet aan de slechte kant was, dan was er geen fado,

zelfs geen fadozangers zoals ik!