Há Uma Música Do Povo - Mariza, Mario Pacheco, João Lyra

Há uma música do povo, nem sei dizer se é um fado,

que ouvindo há um ritmo novo, no ser que tenho guardado.

Ouvindo-a sou quem seria, se desejar fosse ser,

é uma simples melodia, das que se aprendem a viver.

Mas é tão consoladora, a vaga e triste canção,

que a minha alma já não chora, nem eu tenho coração,

Sou uma emoção estrangeira, um erro de sonho ido,

canto de qualquer maneira, acabo com um sentido.

Mas é tão consoladora, a vaga e triste canção,

que a minha alma ja não chora, nem eu tenho coração,

Sou uma emoção estrangeira, um erro de sonho ido,

canto de qualquer maneira, acabo com um sentido.

Er is een lied van de mensen, ik kan niet eens zeggen of het een fado is,

dat luisteren is er een nieuw ritme, in het wezen dat ik heb behouden.

Als ik ernaar luister, ben ik wie ik zou zijn, als ik wilde zijn,

het is een simpele melodie, het soort waar je mee leert leven.

Maar het is zo troostend, het vage en droevige lied,

dat mijn ziel niet meer huilt, noch een hart heb,

Ik ben een vreemde emotie, een verdwenen droomfout,

Ik zing toch, ik eindig met een betekenis.

Maar het is zo troostend, het vage en droevige lied,

dat mijn ziel niet meer huilt, noch een hart heb,

Ik ben een vreemde emotie, een verdwenen droomfout,

Ik zing toch, ik eindig met een betekenis.