Caravelas - Mariza

Cheguei a meio da vida já cansada

De tanto caminhar!

já me perdi!

Dum estranho país que nunca vi

Sou neste mundo imenso a exilada

Tanto tenho aprendido e não sei nada

E as torres de marfim que construí

Em trágica loucura as destruí

Por minhas próprias mãos de malfadada!

Se eu sempre fui assim este mar morto:

Mar sem marés, sem vagas e sem porto

Onde velas de sonhos se rasgaram!

Caravelas doiradas a bailar…

Ai quem me dera as que eu deitei ao mar!

As que eu lancei à vida, e não voltaram…

Ik bereikte het midden van mijn leven al moe

Van zoveel wandelen!

Ik ben mezelf al kwijt!

Uit een vreemd land dat ik nog nooit heb gezien

Ik ben verbannen in deze immense wereld

Ik heb zoveel geleerd en ik weet niets

En de ivoren torens die ik heb gebouwd

In tragische waanzin heb ik ze vernietigd

Door mijn eigen noodlottige handen!

Als ik altijd zo was als deze dode zee:

Zee zonder getijden, zonder golven en zonder haven

Waar kaarsen van dromen uit elkaar werden gescheurd!

Dansende gouden karvelen...

Oh, ik wou dat ik in de zee lag!

Degene die ik tot leven heb gegooid, en ze kwamen niet terug...