Tatku - Marcelina

Myślała został już

Tylko na fotografii

Z twarzą bez

Oddechu

Myślała z każdym dniem

Są coraz dalej od siebie

A on wciąż tak

Blisko był

I choć kroplą krwi

Krążącą w niej

Niewidzialnym pyłem

Na ramionach jej

Nieobecny już

A najbliżej był

Zapachu łapie cień

W jego ubraniach

Zanurza dłoń

W szuflady dnie

Myślała został już

W tych martwych przedmiotach

A on wciąż tak

Blisko

I choć kroplą krwi

Krążącą w niej

Niewidzialnym pyłem

Na ramionach jej

Nieobecny już

A najbliżej był

Że zapomni jego twarzy

Tego bała się

Że już tylko we śnie może

Porozmawiać z nim

Że nadzieja wciąż ją kłamie

Że znów spotka go

Że go nie ma i nie będzie już

Nie chce wiedzieć, lecz

Choć kroplą krwi

Krążącą w niej

Niewidzialnym pyłem

Tu, na ramionach jej

I blisko choć daleko jest

I tak bardzo chciała wierzyć, że

Nie, nie zostawił jej

Może odszedł lecz

Pozostał w niej

Ze dacht dat het er al was

Alleen op de foto

Met een gezicht zonder

adem

Ze dacht bij elke dag

Ze raken steeds verder uit elkaar

En dat doet hij nog steeds

Hij was dichtbij

En in ieder geval met een druppel bloed

in haar circuleren

Onzichtbaar stof

Op haar schouders

Nu afwezig

En de dichtstbijzijnde was

De schaduw vangt de geur op

In zijn kleren

Hij doopt zijn hand

Onderin de lade

Ze dacht dat het er al was

In deze levenloze objecten

En dat doet hij nog steeds

Dichtbij

En in ieder geval met een druppel bloed

in haar circuleren

Onzichtbaar stof

Op haar schouders

Nu afwezig

En de dichtstbijzijnde was

Dat ze zijn gezicht zou vergeten

Daar was ze bang voor

Dat kan hij alleen in een droom

Praat tegen hem

Die hoop leeft nog steeds bij haar

Dat ze hem weer zou ontmoeten

Dat hij er niet is en er niet meer zal zijn

Hij wil het niet weten, maar

Zelfs met een druppeltje bloed

in haar circuleren

Onzichtbaar stof

Hier, op haar schouders

En het is dichtbij maar ver weg

En dat wilde ze zo graag geloven

Nee, hij heeft haar niet verlaten

Misschien is hij toch vertrokken

Hij bleef erin