The Boy Who Stood Above the Earth - Lysistrata

He returns to the same place

Everyday after school

To let his thoughts invade him

He let’s his thoughts invade him

He returns to the same place

To think about it all

Dark blanket pulled over his eyes

Waiting for it to turn white

He’s always in this same place

Firsts clenched around the bars

Arms stretched and body held high

Above the thousand cars

He feels a hand on his back

That pushes him away

Into the emptiness

Into the nothingness

He feels a second hand

That grabs onto his arm

Pulls him back of the edge

The blanket rises from his face

I can’t help but wander

What would have happened

If we didn’t turn up that evening?

He had been returning to that same spot

At that same time for so many years now

We all knew his intentions

He was finally ready to let himself go

I mean I saw it with my own eyes

I saw the earth begin to crumble beneath his shoes

And how blind he was

And how this meant nothing to him

He was empty

He had been squeezed and drained of his ghost

That just hovered over his head like a thick dark cloud

I pulled him back of the edge

I took him aside

And I said

Get a hold of yourself, what do you think you’re doing?

Get a hold of yourself, did you really think this through?

Get a hold of yourself, boy

Get a hold of yourself

But the acidity of life kept driving into his brain

Rendering him careless and his days so mundane

Cause we live then we die and we try to leave a trace

But we’re each another soul among a damaged human race

I could not have let him go, I pulled him back with all my strength

I could not have let him go, I pulled him back, I pulled him back

And I’m overwhelmed with guilt, I sometimes will agree

But what’s more meaningful than human empathy?

The boy who stood above the earth

The boy

Hij keert terug naar dezelfde plaats

Iedere dag na school

Om zijn gedachten hem binnen te laten komen

Hij laat zijn gedachten hem binnenvallen

Hij keert terug naar dezelfde plaats

Om er allemaal over na te denken

Donkere deken over zijn ogen getrokken

Wachten tot het wit wordt

Hij is altijd op dezelfde plek

Primeurs gebald rond de tralies

Armen gestrekt en lichaam hoog gehouden

Boven de duizend auto's

Hij voelt een hand op zijn rug

Dat duwt hem weg

In de leegte

In het niets

Hij voelt een tweede hand

Dat grijpt naar zijn arm

Trekt hem terug van de rand

De deken komt van zijn gezicht

Ik kan niet anders dan ronddwalen

Wat zou er gebeurd zijn

Als we die avond niet kwamen opdagen?

Hij was teruggekeerd naar diezelfde plek

Op diezelfde tijd, al zoveel jaren

We kenden allemaal zijn bedoelingen

Hij was eindelijk klaar om zichzelf te laten gaan

Ik bedoel, ik heb het met mijn eigen ogen gezien

Ik zag dat de aarde begon af te brokkelen onder zijn schoenen

En hoe blind hij was

En hoe dit niets voor hem betekende

Hij was leeg

Hij was uitgeknepen en ontdaan van zijn geest

Dat zweefde gewoon boven zijn hoofd als een dikke donkere wolk

Ik trok hem terug van de rand

Ik nam hem apart

En ik zei

Krijg grip op jezelf, wat denk je dat je aan het doen bent?

Krijg grip op jezelf, heb je hier echt over nagedacht?

Pak jezelf in bedwang, jongen

Beheers jezelf

Maar de zuurgraad van het leven bleef zijn brein binnendringen

Hem onvoorzichtig maken en zijn dagen zo alledaags

Want we leven, dan sterven we en we proberen een spoor achter te laten

Maar we zijn elkaars ziel te midden van een beschadigd menselijk ras

Ik kon hem niet laten gaan, ik trok hem terug met al mijn kracht

Ik kon hem niet laten gaan, ik trok hem terug, ik trok hem terug

En ik word overweldigd door schuldgevoelens, soms ben ik het daarmee eens

Maar wat is er zinvoller dan menselijke empathie?

De jongen die boven de aarde stond

de jongen