A Camera Lens and Careful Days - Lydia

It’s always blue and black or breaking skin

Well, cover up, girl, we’ll finally leave again

And you breathe me in so well

In your room under the cover of this night

We are safe;

we are, as long as you whisper

But my eye was caught by your picture

That’s hanging from your mirror, like something you forgot

I’ll say we couldn’t sleep just staring at the clock

But when numbers seem to blur and the reflection is lost

Anything is love as you stare into your box

So now we’re used to the rain

We can swim and I’ll say we were never worried

Because the floods will only bring the coast and Atlantic closer

I thought I told you, girl

I thought that I showed you the reason;

All I truly want is to get in your head

And steal your imagery

So we can both go to your second story house

You would never believe this snow

It gets so heavy on our lungs

But it’s been creeping up your walls and closing down the roads

But I swear I’m loving while

I swear I still will hide away from the cold

«I think that for me, everyday would be the last day of summer

Or I’d be left out in the cold, with no place to go

Because, there are very few people that I can relate to

To every day of my life, forever, that will understand me

Because I’ve gone places where very few people ever go

I mean, I played the ultimate gamble of all;

I gambled my life.»

«You're fine, go back to work and we’ll let you know when she comes.»

I swear we’re almost there and we’ll be safe inside

Down those stairs to your room where I could stay for days

Substance is over us, please don’t do this

'Cause this may never change, oh, but I’m still here, here

It’s all the same

Het is altijd blauw en zwart of een kapotte huid

Nou, bedek je meid, we gaan eindelijk weer weg

En je ademt me zo goed in

In je kamer onder de hoes van deze nacht

Wij zijn veilig;

we zijn, zolang je fluistert

Maar mijn oog viel op je foto

Dat hangt aan je spiegel, als iets dat je vergeten bent

Ik zal zeggen dat we niet konden slapen door alleen maar naar de klok te staren

Maar als cijfers vervagen en de reflectie verloren gaat

Alles is liefde als je in je doos staart

Dus nu zijn we gewend aan de regen

We kunnen zwemmen en ik zal zeggen dat we ons nooit zorgen maakten

Omdat de overstromingen de kust en de Atlantische Oceaan alleen maar dichterbij brengen

Ik dacht dat ik het je had verteld, meisje

Ik dacht dat ik je de reden had laten zien;

Het enige wat ik echt wil, is in je hoofd kruipen

En steel je beeldmateriaal

Dus we kunnen allebei naar je huis met de tweede verdieping gaan

Je zou deze sneeuw nooit geloven

Het wordt zo zwaar voor onze longen

Maar het kruipt langs je muren en sluit de wegen af

Maar ik zweer dat ik liefheb terwijl

Ik zweer dat ik me nog steeds zal verstoppen voor de kou

«Ik denk dat voor mij elke dag de laatste dag van de zomer zou zijn»

Of ik zou in de kou staan, zonder plek om naartoe te gaan

Omdat er maar heel weinig mensen zijn met wie ik me kan identificeren

Op elke dag van mijn leven, voor altijd, dat zal me begrijpen

Omdat ik op plaatsen ben geweest waar maar heel weinig mensen ooit komen

Ik bedoel, ik heb de ultieme gok gespeeld;

Ik heb mijn leven gegokt.»

"Het gaat goed, ga weer aan het werk en we laten het je weten als ze komt."

Ik zweer dat we er bijna zijn en dat we binnen veilig zijn

Die trap af naar je kamer waar ik dagen zou kunnen blijven

Stof is over ons, doe dit alsjeblieft niet!

Want dit zal misschien nooit veranderen, oh, maar ik ben nog steeds hier, hier

Het is allemaal hetzelfde