Unforgivable Youth - Lupe Fiasco, Jason Evigan

This world, my heart, my soul.

Things that I don’t know.

The icicles they grow.

They never let me go.

Scars are left as proof.

But tears they soak on through.

Things I’ve done.

My young.

My unforgivable youth.

We land on the horizon.

The passion in their eyes then.

What they think of islands and much more in their size.

Bountiful and plentiful and resource to provide them.

Supplies slim.

Morale when so heavily inside them.

Now steadily declining.

Return is not an option as necessity denies them.

With this they choose to dive in.

Now along the shore and so aware of their arriving.

Other children of this land prepare to share in their surviving.

A pigeontry of feathers stands his majesty with treasure.

Now the material things that kings that could never last forever.

But secrets of the spirit world and how to live in harmony together.

Unbenounced to him his head would be the first that they would sever.

And stuck up on a pike up along the beach.

Kept up as a warning to the rest to turn away from their beliefs.

And so began it here.

And for 500 years.

Torture, Terror, Fear til they nearly disappear.

This world, my heart, my soul.

Things that I don’t know.

The icicles they grow.

They never let me go.

Scars are left as proof.

But tears they soak on through.

Things I’ve done.

My young.

My unforgivable youth.

Ways and means from mistreated human beings.

A slave labor force provides wealth to the machine.

And helps the new regime establish and expand.

Using manifest destiny to siphon off the land.

From native caretakers who can barely understand.

«How can land be owned by another man.

Warns one can not steal what was given

as a gift.

Is the sky owned by birds and the rivers owned by fish.»

But the lesson when the heated, for the sake of what’s not needed.

You kill but do not eat it.

The excessive and elitists don’t repair it when they leave it.

The forests’s were cleared, the factories were built.

And your mistakes will be repeated by your future generation doomed to pay for

your mistreatments.

Foolishness and flaws, greed and needs and disagreement.

And you rushed to have the most, from the day you left your boats.

You’ll starve but never die.

In a world of hungry ghosts.

This world, my heart, my soul.

Things that I don’t know.

The icicles they grow.

They never let me go.

Scars are left as proof.

But tears they soak on through.

Things I’ve done.

My young.

My unforgivable youth.

As archaeologists dig in the deserts of the east.

Appeared 100 meters wide and 100 meters deep.

They discover ancient cars on even older streets.

And a city well preserved and most likely at it’s peak.

A culture so advanced, and by condition of the teeth.

They can tell that they was civil, not barbaric in the least.

A society at peace.

With liberty and justice for all.

Neatly carved in what seems to be a wall.

They would doubt that there was any starvation at all.

That they pretty much had the poverty problem all solved.

From the sheer amount of paper, most likely used for trade.

Everything’s so organized.

They had to be well behaved.

Assumed they had clean energy, but took to no enemies.

Very honest leaders with overwhelming sympathies.

Religions kinda complex.

Kinda hard to figure out.

And this must be the temple.

This White.

House

This world, my heart, my soul.

Things that I don’t know.

The icicles they grow.

They never let me go.

Scars are left as proof.

But tears they soak on through.

Things I’ve done.

My young.

My unforgivable youth.

Deze wereld, mijn hart, mijn ziel.

Dingen die ik niet weet.

De ijspegels die ze groeien.

Ze lieten me nooit gaan.

Littekens blijven als bewijs achter.

Maar tranen waar ze doorheen sijpelen.

Dingen die ik heb gedaan.

Mijn jonge.

Mijn onvergeeflijke jeugd.

We landen aan de horizon.

De passie in hun ogen dan.

Wat ze vinden van eilanden en nog veel meer in hun grootte.

Overvloedig en overvloedig en middelen om ze te bieden.

Benodigdheden slank.

Moraal als het zo zwaar in hen zit.

Nu gestaag dalend.

Retourneren is geen optie omdat de noodzaak hen ontzegt.

Hiermee kiezen ze ervoor om erin te duiken.

Nu langs de kust en zo bewust van hun komst.

Andere kinderen van dit land bereiden zich voor om te delen in hun overleven.

Een duif van veren staat zijne majesteit met een schat.

Nu de materiële dingen die koningen die nooit eeuwig zouden kunnen duren.

Maar geheimen van de geestenwereld en hoe je samen in harmonie kunt leven.

Zonder hem bekend te maken, zou zijn hoofd de eerste zijn die ze zouden doorsnijden.

En stak op een snoek langs het strand.

Gehouden als een waarschuwing aan de rest om zich af te keren van hun overtuigingen.

En zo begon het hier.

En dat al 500 jaar.

Marteling, terreur, angst totdat ze bijna verdwijnen.

Deze wereld, mijn hart, mijn ziel.

Dingen die ik niet weet.

De ijspegels die ze groeien.

Ze lieten me nooit gaan.

Littekens blijven als bewijs achter.

Maar tranen waar ze doorheen sijpelen.

Dingen die ik heb gedaan.

Mijn jonge.

Mijn onvergeeflijke jeugd.

Wegen en middelen van mishandelde mensen.

Een slavenarbeidskracht levert rijkdom aan de machine.

En helpt het nieuwe regime zich te vestigen en uit te breiden.

Het manifeste lot gebruiken om het land af te voeren.

Van inheemse verzorgers die het nauwelijks kunnen begrijpen.

«Hoe kan land eigendom zijn van een andere man.

Waarschuwt dat men niet kan stelen wat gegeven is

als cadeau.

Is de lucht eigendom van vogels en de rivieren eigendom van vissen.»

Maar de les wanneer het verwarmd is, omwille van wat niet nodig is.

Je doodt, maar eet het niet op.

De buitensporige en elitaire mensen repareren het niet als ze het verlaten.

De bossen werden gekapt, de fabrieken werden gebouwd.

En uw fouten zullen worden herhaald door uw toekomstige generatie die gedoemd is om voor te betalen

uw mishandelingen.

Dwaasheid en gebreken, hebzucht en behoeften en onenigheid.

En je haastte je om het meeste te hebben, vanaf de dag dat je je boten verliet.

Je zult verhongeren, maar nooit sterven.

In een wereld van hongerige geesten.

Deze wereld, mijn hart, mijn ziel.

Dingen die ik niet weet.

De ijspegels die ze groeien.

Ze lieten me nooit gaan.

Littekens blijven als bewijs achter.

Maar tranen waar ze doorheen sijpelen.

Dingen die ik heb gedaan.

Mijn jonge.

Mijn onvergeeflijke jeugd.

Zoals archeologen graven in de woestijnen van het oosten.

Verscheen 100 meter breed en 100 meter diep.

Ze ontdekken oude auto's in nog oudere straten.

En een stad die goed bewaard is gebleven en hoogstwaarschijnlijk op zijn hoogtepunt is.

Een cultuur zo geavanceerd, en door de staat van de tanden.

Ze kunnen zien dat ze beleefd waren, in het minst niet barbaars.

Een samenleving in vrede.

Met vrijheid en gerechtigheid voor iedereen.

Netjes uitgehouwen in wat een muur lijkt te zijn.

Ze zouden eraan twijfelen of er überhaupt honger was.

Dat ze het armoedeprobleem zo'n beetje hadden opgelost.

Van de enorme hoeveelheid papier, waarschijnlijk gebruikt voor de handel.

Alles is zo georganiseerd.

Ze moesten zich goed gedragen.

Ze gingen ervan uit dat ze schone energie hadden, maar namen geen vijanden aan.

Zeer eerlijke leiders met een overweldigende sympathie.

Religies nogal complex.

Best moeilijk te achterhalen.

En dit moet de tempel zijn.

Deze witte.

Huis

Deze wereld, mijn hart, mijn ziel.

Dingen die ik niet weet.

De ijspegels die ze groeien.

Ze lieten me nooit gaan.

Littekens blijven als bewijs achter.

Maar tranen waar ze doorheen sijpelen.

Dingen die ik heb gedaan.

Mijn jonge.

Mijn onvergeeflijke jeugd.