Je crie demain - Luck Mervil

La lune a perdu de son éclat

Témoin des maux de ses enfants

Le ciel ne nous reconnaît pas

C’est dans tes bras que fondent mes tourments

Même s’il fait noir, ici tout est blanc

Le vent souffle, mais n’efface pas

Le cri, les larmes de nos angoisses

Il est écrit qu’on s’aimera

Les bruits du cœur percent l’indifférence

Touchant les âmes sans préférence

Je crie de ne pouvoir te dire je t’aime

Je crie à l’interdit de mes poèmes

Contre les drapeaux et les emblèmes

Je crie et crie encore jusqu'à l’extrême

La terre a refermé ses mains

Laissant pour compte des ventres creux

Je sais qu’un jour sera demain

Ce lendemain aux couleurs de tes yeux

Au chant du vent dans tes cheveux

Les fleurs tirent leur révérence

Révélant leurs parfums de joie

Saluant ta beauté, ton innocence

Les larmes de sang, arrêteront de couler

De ce rêve je m'éveillerai

De maan heeft zijn glans verloren

Getuige van het kwaad van haar kinderen

De hemel herkent ons niet

Het is in jouw armen dat mijn kwellingen smelten

Ook al is het donker, hier is alles wit

De wind waait, maar vervaagt niet

De kreet, de tranen van onze angst

Er staat geschreven dat we van elkaar zullen houden

De geluiden van het hart doorboren de onverschilligheid

Zielen raken zonder voorkeur

Ik schreeuw dat ik je niet kan zeggen dat ik van je hou

Ik schreeuw tegen het verbod op mijn gedichten

Tegen vlaggen en emblemen

Ik schreeuw en schreeuw tot het einde

De aarde sloot haar handen

Holle buiken achterlatend

Ik weet dat er morgen een dag zal zijn

Dit morgen in de kleuren van je ogen

Op het lied van de wind in je haren

De bloemen buigen uit

Hun geuren van vreugde onthullen

Groet je schoonheid, je onschuld

Tranen van bloed, zullen stoppen met stromen

Uit deze droom zal ik ontwaken