Mala morska vila - Lucie Vondrackova

K útesům skal s přílivem dál připlouvám

zakleta v pěnu na vlnách

kde hrad kdysi stál z prince se stal mladý král

proč málo se smál jen já znám

Sám každý večer na břehu klečel mladý král

Na malou vílu kterou ztratil myslel dál

A jsem to já, ta víla ztracená

jak lidé jdou za láskou svou tak do moře vcházel mladý král

pěna mu nárty umývá to jsem já

Jak mořský proud on šel pořád hloub

šťastný chtěl zůstat u mně dál

Domů se vracel jenom spát

Tak toužil znát

kdo má mně rád

Kdo ví, kdo ví

Proč lidé dál slabí jsou

Kdo ví, kdo ví

Proč lidé zradí

Kde hrad kdysi stál pobřehu šel mladý král

že málo se smál jen já vím.

Sám každý večer na břehu klečel mladý král

Na malou vílu kterou ztratil myslel dál

A jsem to já, ta víla ztracená

A cítil sám že má ji rád

Komu je říct že daleko víc smutku mněl přestát mladý král

Než vést měl bitev vítězných zbytečných.

On cítil to sám když na břehu stál

vílu co zradil viděl dál

Kdo ví kdy víla odpouští

Až cítil sám že má jí rád.

Až cítil sám,

že má mě rád

Jak lidé jdou za svobodou tak do moře vstoupil

a šel dál.

Pěna mu spánky omývá to jsem já

Jak mořský proud on šel pořád hloub

a šťastný už zůstal napořád

V mém náručí už bude spát.

Už ví to sám

Kdo má mně rád…

K útesům skal s přílivem dál připlouvám

zakleta v pěnu na vlnách

kde hrad kdysi stál z prince se stal mladý král

proč málo se smál jen já znám

Ik blijf bij vloed de kliffen van de rotsen bereiken

vervloekt in het schuim op de golven

waar het kasteel ooit stond van de prins werd de jonge koning

Ik weet alleen waarom hij een beetje lachte

De jonge koning knielde elke nacht alleen aan de kust

Hij bleef maar denken aan de kleine fee die hij had verloren

En ik ben het, de verloren fee

terwijl de mensen hun liefde volgden, ging de jonge koning de zee in

het schuim op zijn wreef wast me

Als de zeestroom ging hij dieper

blij dat hij bij mij wilde blijven

Hij ging alleen naar huis om te slapen

Dus hij verlangde ernaar om te weten

Wie vindt mij leuk

Wie weet, wie weet

Waarom mensen nog steeds zwak zijn

Wie weet, wie weet

Waarom mensen verraden?

De jonge koning ging waar het kasteel ooit aan de kust stond

Ik weet alleen dat hij een beetje lachte.

De jonge koning knielde elke nacht alleen aan de kust

Hij bleef maar denken aan de kleine fee die hij had verloren

En ik ben het, de verloren fee

En hij voelde dat hij haar leuk vond

Tegen wie is het om te zeggen dat de jonge koning veel meer verdriet had moeten doorstaan?

Voordat hij leidde, had hij zegevierende veldslagen nutteloos.

Hij voelde het alleen toen hij op de kust stond

hij zag de fee die hij had verraden

Wie weet wanneer de fee vergeeft

Tot hij voelde dat hij haar leuk vond.

Toen hij zich alleen voelde

dat hij me leuk vindt

Zoals mensen voor vrijheid gaan, zo ging hij de zee in

en ging verder.

Het schuim wast zijn slaap, ik ben het

Als de zeestroom ging hij dieper

en hij bleef voor altijd gelukkig

Hij zal in mijn armen slapen.

Hij weet het al

Wie vindt mij leuk…

Ik blijf bij vloed de kliffen van de rotsen bereiken

vervloekt in het schuim op de golven

waar het kasteel ooit stond van de prins werd de jonge koning

Ik weet alleen waarom hij een beetje lachte