Lost and Found - Chamber - L'Orchestre De Chambre Noir

There is no destiny, he said, crossed the road,

and got hit by a car, driven by an elderly lady,

lost in thoughts, leaving the funeral of her

beloved husband.

Moved by a courageous, fond life, taken

away by his braveness, his intelligence,

and all the good he’d done, she forgot all about

his fading, all about the trouble and all about

his human weaknesses.

She forgot about the

changes during his return in 1945.

Tears in her eyes she reached the crossroad.

Lost, I was lost, but now I’m found

Raised from the ground of my burnt soul

I was lost, but now I’m back.

A fiery phoenix in a world coal black

This is gods fine for all your crimes, she thought,

convinced it was her fault dad left when she

was a child.

You’re insufferable, mother said.

None of her men ever stayed.

She was a quiet girl,

too quiet for a fulfilled life.

Persuaded to be a nothing,

she slipped into a parallel world,

in which she was the avenger of all repressed.

She emerged, her fate not able to alter.

A prince in shining armour should' ve come to her rescue.

Unluckily he didn’t believe in fate and left her at a crossing.

Lost, I was lost, but now I’m found…

He was about to take the final step.

Sufferance took his will to live.

Sitting at the windowsill, ready to descend,

a parting twosome got his attention,

and a car apparently not willing to slow down.

At the moment of impact all souls melted.

In a split second he understood universe’s

fortune and disguise.

He climbed back in his kitchen,

took a gulp of tea and finally he sang:

Lost.

I was lost…

Music: Holger Düchting

Words: Marcus Testory

Arrangement: Holger Düchting

Er is geen lot, zei hij, hij stak de weg over,

en werd aangereden door een auto, bestuurd door een oudere dame,

verzonken in gedachten, verlatend de begrafenis van haar

geliefde man.

Bewogen door een moedig, liefdevol leven, genomen

weg door zijn moed, zijn intelligentie,

en al het goede dat hij had gedaan, was ze helemaal vergeten

zijn vervagen, alles over de problemen en alles over

zijn menselijke zwakheden.

Ze vergat de

veranderingen tijdens zijn terugkeer in 1945.

Met tranen in haar ogen bereikte ze het kruispunt.

Verloren, ik was verdwaald, maar nu ben ik gevonden

Opgestaan ​​uit de grond van mijn verbrande ziel

Ik was verdwaald, maar nu ben ik terug.

Een vurige feniks in een wereldkoolzwart

Dit is prima voor al je misdaden, dacht ze,

ervan overtuigd dat het haar schuld was dat vader wegging toen ze

was een kind.

Je bent onuitstaanbaar, zei moeder.

Geen van haar mannen is ooit gebleven.

Ze was een stil meisje,

te stil voor een vervuld leven.

Overtuigd om een ​​niets te zijn,

ze glipte in een parallelle wereld,

waarin ze de wreker was van alle onderdrukten.

Ze kwam tevoorschijn, haar lot kon niet veranderen.

Een prins in glanzend harnas had haar te hulp moeten komen.

Helaas geloofde hij niet in het lot en liet hij haar achter bij een kruispunt.

Verloren, ik was verdwaald, maar nu ben ik gevonden...

Hij stond op het punt om de laatste stap te zetten.

Lijden nam zijn wil om te leven.

Zittend op de vensterbank, klaar om af te dalen,

een scheidend tweetal trok zijn aandacht,

en een auto die blijkbaar niet wil vertragen.

Op het moment van de impact smolten alle zielen.

In een fractie van een seconde begreep hij het universum

fortuin en vermomming.

Hij klom terug in zijn keuken,

nam een ​​slok thee en ten slotte zong hij:

Kwijt.

Ik was verdwaald…

Muziek: Holger Düchting

Woorden: Marcus Testory

Arrangement: Holger Düchting