Placet futile - Lila Adamaki, Морис Равель

Princesse!

à jalouser le destin d’une Hébé

Qui point sur cette tasse au baiser de vos lèvres;

J’use mes feux mais n’ai rang discret que d’abbé

Et ne figurerai même nu sur le Sèvres

Comme je ne suis pas ton bichon embarbé

Ni la pastille ni du rouge, ni jeux mièvres

Et que sur moi je sens ton regard clos tombé

Blonde dont les coiffeurs divins sont des orfèvres!

Nommez-nous… toi de qui tant de ris framboisés

Se joignent en troupeau d’agneaux apprivoisés

Chez tous broutant les voeux et bêlant aux délires

Nommez-nous… pour qu’Amour ailé d’un éventail

M’y peigne flûte aux doigts endormant ce bercail

Princesse, nommez-nous berger de vos sourires

Prinses!

jaloers zijn op het lot van een Hebe

Wie wijst naar deze beker bij de kus van je lippen;

Ik gebruik mijn vuren, maar heb alleen discrete rang van abt

En zal niet eens naakt op de Sevres staan

Alsof ik niet je embargo ben bichon

Noch de pastille, noch de rouge, noch schattige spelletjes

En op mij voel ik je gesloten blik vallen

Blonde wiens goddelijke kappers goudsmeden zijn!

Noem ons... jij van wie zoveel frambozen lachen

Doe mee als een kudde getemde lammeren

Tussen alle grazende wensen en blaten tot delirium

Noem ons... zodat Winged Love van een fan

Kam me fluit in mijn vingers en zet deze vouw in slaap

Prinses, noem ons herder van je glimlach