Petite hypocrite - Les Ogres De Barback

Le soir où tu m’as appelé

Ce n'était pas pour mes grands yeux bleus

Ce n'était pas pour mes secrets

Ni pour moi, j’n'étais pas si malheureux…

Tu n’avais pas tant besoin d’aide

Ton dos n'était pas tant fatigué

Que pencher tes deux mains dans la merde

Ne t’aurait pas trop abîmée

Moi j’ai accouru bien vite

Maintenant je sais, j’aurais dû me méfier

Car tes deux lettres, petite

Sont nées de la médiocrité

Puis j’ai construit tes bâtiments

À ce jeu-là c’est vrai, Mes grands parents

M’avaient légué précisément

Ce qu’il y avait de plus fort en ce talent

Mais il y a eu moins drôle

Quand il fallu combattre tes voisins

Tu m’as donné le mauvais rôle

Là encore j’ai sali mes mains

Et j’ai transpiré bien vite

Maintenant je sais, j’aurais dû pleurer

Sur tes deux lettres petites

Ressurgies d’un sombre passé

Et qu’as-tu trouvé à mes os

Qu’as tu pensé pour les croire aussi solides

Quand tu m’as tout mis sur le dos

Sitôt que sont venues tes premières rides

J’ai senti là comme un malaise

À qui la faute, tu as accusé la mienne

Tu m’as mis entre parenthèses

Quand j’ai voulu prouver les tiennes

Tu croyais me mourir vite

Maintenant je sais, tu voulus me crever

Pendant tes deux lettres petites

Au nez de ta triste fierté

Si hélas mon père en est mort

D’avoir défendu ta liberté

Mon frère presque du même sort

S’est épuisé sur tes chantiers

Il n’y a pas de mauvais sort

Juste un dupeur, juste un dupé

Qui des deux a le plus tord?

Je te laisse le soin de juger

Mais ne réfléchis pas trop vite

Maintenant je sais, comme lorsque tu as fait

Tes deux lettres, petite

Nées de la haine et du danger

Pour ma part il n’y aura pas vengeance

Je n’en ai ni l’envie ni le courage

Je m’en vais retrouver l’absence

De mon histoire il manque bien des pages

D’ailleurs à bien y réfléchir

Mon peuple lui-même aurait-il accepté

D’avouer qu’il avait dû mentir

D’avouer qu’il avait profité

De ce qu’il y a de pire ensuite

Maintenant je sais, lui aussi aurait fait

Ces deux lettres, petite hypocrite

Nées de la fatalité

Permets-moi de juger, malgré mon âge

Cette chanson courte mais suffisante

Que je te laisse en maigre héritage

En cadeau des heures accueillantes

N’oublie jamais qu’il y eut en ton pays

Un peuple sage que l’on a trahi

Dis à tes enfants qui je suis

Si le besoin s’en prenait à leur vie

S’ils devaient me rendre visite

Maintenant je sais, de force ou de plein gré

Ils découvriraient, petite

Ces deux lettres, bien embêtés

S’ils devaient me rendre visite

Ils seraient à leur tour immigrés

Et ces deux lettres pourtant si petites

Le leur en feront bien baver

De nacht dat je me belde

Het was niet voor mijn grote blauwe ogen

Het was niet voor mijn geheimen

Voor mij ook niet, ik was niet zo ongelukkig...

Je had niet zoveel hulp nodig

Je rug was niet zo moe

Buig dan je beide handen in de shit

Zou je niet te veel hebben beschadigd

Ik rende heel snel

Nu weet ik het, ik had op mijn hoede moeten zijn

Omdat je twee brieven, kind

Zijn geboren uit middelmatigheid

Toen heb ik jouw gebouwen gebouwd

Bij dit spel is het waar, Mijn grootouders

Nagelaten aan mij precies

Wat was het sterkste in dit talent

Maar er is minder leuk geweest

Toen je moest vechten met je buren

Je gaf me de verkeerde rol

Ik heb weer mijn handen vuil gemaakt

En ik zweet heel snel

Nu weet ik het, ik had moeten huilen

Op je twee kleine letters

Opgestaan ​​uit een donker verleden

En wat vond je in mijn botten?

Wat dacht je ervan om ze zo sterk te vinden?

Wanneer je het allemaal op mij legt

Zodra je eerste rimpels kwamen

Ik voelde me daar ongemakkelijk

Wiens fout, je de mijne de schuld gaf

Je zet me tussen haakjes

Toen ik de jouwe wilde bewijzen

Je dacht dat je me snel dood aan het maken was

Nu weet ik dat je me wilde vermoorden

Tijdens je twee kleine brieven

Voor je droevige trots

Als helaas mijn vader eraan stierf

Voor het verdedigen van je vrijheid

Mijn broer bijna hetzelfde lot

Was uitgeput op uw bouwplaatsen

Er is geen pech

Gewoon een bedrieger, maar een bedrieger

Welke van de twee is meer fout?

Ik laat het aan jou over om te oordelen

Maar denk niet te snel

Nu weet ik het, zoals toen je deed

Jouw twee brieven, kind

Geboren uit haat en gevaar

Van mijn kant zal er geen wraak zijn

Ik heb noch het verlangen, noch de moed

Ik ga de afwezigheid vinden

Van mijn verhaal ontbreken veel pagina's

Trouwens, kom er eens aan denken

Zouden mijn mensen het zelf hebben geaccepteerd?

Om toe te geven dat hij moest liegen

Om toe te geven dat hij had geprofiteerd

Wat is er daarna erger?

Nu weet ik het, hij zou het ook gedaan hebben

Deze twee brieven, kleine hypocriet

Geboren uit het lot

Sta mij toe te oordelen, ondanks mijn leeftijd

Dit korte maar voldoende nummer

Dat ik je achterlaat als een magere erfenis

Als een geschenk van welkomsturen

Vergeet nooit dat er in uw land was

Een wijs volk dat is verraden

Vertel je kinderen wie ik ben

Indien nodig kostte hun leven

Als ze me zouden bezoeken

Nu weet ik het, met geweld of met wilskracht

Ze zouden ontdekken, kind

Deze twee brieven, goed geërgerd

Als ze me zouden bezoeken

Zij zouden op hun beurt immigranten zijn

En deze twee letters toch zo klein

Die van hen zullen je doen kwijlen