La manche - Les Ogres De Barback

Je me souviens du temps,

Où l’on jouait pour deux francs.

Au mieux le soir contre un coup à boire

Le sourire d’une douce fille comme pourboire.

Je me souviens de ce temps,

Pauvre mais pas mécontent

De remplacer mon manque d’argent

Par le sourire de tout ces gens.

La vie comme elle venait si bien

Qu’on jouait sur les marchés

Dans le métro à s’en essouffler,

Dans les bars, les cafés, sur les rues, les pavés.

Je me souviens de ce temps,

Fatigué mais pas mécontent

De remplacer mon sommeil

Par mille et une merveilles

Qui vivra s’en verra et bientôt

La nuit s’improvise au comptoir

De tout ces beaux parleurs en discussion d’ivrognes

On a refait mille fois le monde et toute cette trogne.

Je me souviens de se temps alcoolo

Mais pas mécontent

De remplacer la vie, le mauvais temps,

Par des histoires debout dormant

On partait derrière Chatellet-Les-Halles

Le squat était grand et fleuri

La suite est un p’tit peu banale

Les voisin, le bruit, les flics et tout c’qui s’en suit.

Je me souviens de ce temps

Vagabond mais pas mécontent

De remplacer mon logement

Par mille notes de mon instrument.

Un ange qui passe a l’horizon,

Le temps d’un sourire et l’on change tellement.

La vietnamienne a vendu sa toison

La nostalgie nous reprend à mi-temps

On n’devrait vivre qu’une minute et demi

Le temps du premier baiser et du premier demi.

N’avoir que la joie sans souffrance en retour, sans cette âme qui s’en va pour

oublier l’amour.

Alors le pouce tendu bien haut

On est parti Porte d’Orléans

Chacun pour soi, sa chance et à bientôt

Au hasard d’une journée, à jamais, à demain.

Je me souviens de ce temps,

Qui d’ailleurs pas si lointain,

A remplacer le présent

D’un avenir un peu grisant.

Ik herinner me de tijd,

Waar we voor twee francs speelden.

Het beste in de avond voor een shotje om te drinken

Een lieve meisjesglimlach als fooi.

Ik herinner me die tijd,

Arm maar niet ongelukkig

Om mijn geldgebrek te vervangen

Door de glimlach van al deze mensen.

Het leven zoals het zo goed kwam

Dat we op de markten speelden

Buiten adem in de metro,

In bars, cafés, op straat, op kasseien.

Ik herinner me die tijd,

Moe maar niet ongelukkig

Om mijn slaap te vervangen

Door duizend-en-een wonderen

Wie zal leven zal zien en spoedig

De nacht wordt geïmproviseerd aan de balie

Van al die praters die dronkaards praten

We hebben de wereld duizend keer vernieuwd en al die shit.

Ik herinner me die alcoholische dagen

Maar niet ongelukkig

Ter vervanging van leven, slecht weer,

Door verhalen die staan ​​te slapen

We vertrokken achter Chatellet-Les-Halles

De kraak was groot en bloemrijk

Het vervolg is een beetje triviaal

De buren, het lawaai, de politie en alles wat daaruit voortvloeit.

Ik herinner me die tijd

Zwerver maar niet ongelukkig

Ter vervanging van mijn accommodatie

Door duizend noten van mijn instrument.

Een engel die over de horizon gaat,

Tijd voor een glimlach en we veranderen zoveel.

De Vietnamezen verkochten haar vacht

Nostalgie neemt ons mee terug in de rust

We zouden maar anderhalve minuut moeten leven

De tijd van de eerste kus en de eerste helft.

Om alleen vreugde te hebben zonder pijn in ruil, zonder die ziel die ervoor gaat

vergeet liefde.

Dus duimen omhoog

We verlieten Porte d'Orleans

Ieder voor zich, zijn kans en tot snel

Willekeurig op een dag, voor altijd, tot morgen.

Ik herinner me die tijd,

Wie trouwens niet zo ver,

Ter vervanging van het heden

Van een ietwat onstuimige toekomst.