Condkoï - Les Ogres De Barback, Le Bal Brotto Lopez

Le gendarme à cheval

Sur de drôles d’idées

Me lance un pourtant banal

«Vos papiers, s’il vous plaît "

Or si l’on considère

Que la France est aux Français

Moi, le Français m’exaspère

Mais la France me plaît

Et si j’aime sa terre

Son fromage et ses prés

Mille fois je la préfère

Remplie de sans-papiers

Situation cocasse

Je n’avais que sur moi

De vieilles paperasses

Journaux de charme, et cætera

Le regard plein de haine

Il me dit: «Suivez-moi !»

Je lui dis: «Pas la peine

Mon chemin va tout droit

Moi j’aime marcher seul

Loin de ta colonie

Sur les routes je gueule

Que vive l’anarchie

Que les vaches sont mortes

Qu’on les a remplacées

Par des poulets qui portent

L’odeur de leurs aînés"

Il me lance en colère:

«Vous êtes bien comique»

Je lui réponds, sincère:

«Vous êtes bien un flic»

«Vous aimez rigoler»

Me dit-il à nouveau

Il me prend les poignets

Les menotte en mon dos

Jamais je ne panique

Et je lui dis: «Vois-tu

Ce sera plus pratique

Pour me gratter le cul»

Mais l’humour s’absente

De sa tête de condé

Il s'énerve et me plante

Sa plaque sous le nez

Il me dit: «C'est pour toi

Que la nation travaille»

Je lui réponds: «Non, moi

J'élève des volailles

Je les engraisse un peu

Et quand elles sont prêtes

Là, j’allume un grand feu

Et c’est parti pour la fête"

Le dialogue s’enlise

Alors pour compenser

Sa matraque fait guise

De réponse aiguisée

Car on le sait le verbe

Le complément d’objet

Bien armés exacerbent

Le neurone au poulet

Neurone qui, disons-le

Ne manque pas de place

Dans la tête des bleus

Qu’il y a de l’espace

Tandis que les coups tombent

Sur ma peau sans défense

J’imagine ma tombe

Juste après la sentence

Mais comble du destin

Ou hasard tout bête

Il s’emmêle les mains

Et se tape la tête

Toujours un peu plus fort

Car il ne comprend pas

Que moi je suis alors

Déjà très loin de là

Le lendemain matin

On a pu lire en une

D’un journal du coin

Cette histoire d’infortune

«Le mystère demeure:

Rempli de désespoir

Un flic, à la bonne heure

S’est tué hier soir»

Ne pensez pas, mesdames

Ne jugez pas, messieurs

Que je n’suis qu’un infâme

Chansonnier insoucieux

Ce ne sont que des mots

Qui forment mes couplets

Des mots, des idéaux

Jamais des pistolets

Ce ne sont que des mots

Qui forment mes couplets

Des chansons, il en faut

Et celle-là me plaît…

Des chansons, il en faut

Et celle-là nous plaît !

De bereden politieagent

Op grappige ideeën

Gooit me nog een alledaags

"Uw papieren alstublieft"

Maar als we overwegen

Dat Frankrijk aan de Fransen toebehoort

Ik, de Fransen ergeren me

Maar ik hou van Frankrijk

En als ik van zijn land hou

Zijn kaas en zijn weiden

Duizend keer geef ik de voorkeur aan haar

Gevuld met ongedocumenteerde

grappige situatie

Ik had alleen op mij

oud papierwerk

Charm Diaries, et cetera

De blik vol haat

Hij zei tegen mij: "Volg mij!"

Ik zeg hem: "Doe geen moeite

Mijn pad gaat recht

Ik loop graag alleen

Ver van je kolonie

Op de wegen roep ik

Lang leve de anarchie

Dat de koeien dood zijn

Dat we ze hebben vervangen

Door kippen die dragen

De geur van hun ouderen"

Hij gooit boos naar me:

“Je bent heel komisch”

Ik antwoord oprecht:

"Je bent inderdaad een agent"

"Je houdt van lachen"

Hij vertelt het me nog een keer

Hij pakt mijn polsen

Handboeien op mijn rug

ik raak nooit in paniek

En ik zei tegen hem: "Zie je?

Het zal handiger zijn

Om mijn kont te krabben"

Maar de humor ontbreekt

Van zijn hoofd van condé

Hij wordt boos en verlaat me

Zijn bord onder de neus

Hij zei tegen mij: "Dit is voor jou

Laat de natie werken"

Ik zeg: "Nee, ik"

ik fok pluimvee

Ik vet ze een beetje op

En als ze klaar zijn

Daar steek ik een groot vuur aan

En het is tijd voor het feest"

De dialoog loopt vast

Dus om te compenseren

Zijn wapenstok maakt plaats

scherpe reactie

Want we kennen het werkwoord

Het objectcomplement

Goed bewapend verergeren

Het kippenneuron

Neuron die, laten we zeggen

Kom geen ruimte te kort

In het hoofd van de blues

Dat er ruimte is

Als de klappen vallen

Op mijn weerloze huid

Ik stel me mijn graf voor

Direct na de zin

Maar de hoogte van het lot

Of stom toeval

Hij klit zijn handen

En stoot zijn hoofd

Altijd een beetje luider

Omdat hij het niet begrijpt

Dat ben ik dan

Al heel ver weg

De volgende ochtend

We zouden in één kunnen lezen

Uit een lokale krant

Dit verhaal van ongeluk

"Het mysterie blijft:

Gevuld met wanhoop

Een agent, goede tijd

Gisteravond zelfmoord gepleegd"

Denk niet, dames

Oordeel niet, heren

Dat ik gewoon een beruchte ben

zorgeloze songwriter

Het zijn maar woorden

Welke vormen mijn verzen

Woorden, idealen

nooit wapens

Het zijn maar woorden

Welke vormen mijn verzen

Nummers die je nodig hebt

En deze vind ik leuk...

Nummers die je nodig hebt

En deze doet ons goed!