Brebis galeuses - Les Ogres De Barback

Il n’y a qu’le clocher

Qui dépasse des arbres

Il est comme accroché

Têtu, fier et de marbre !

C’est un petit village

Où je me rends souvent

Une terre que saccagent

Les bourrasques de vents…

Et la pluie mystérieuse

J’aime assez comme tout-

-tes et tous semblent perdus

Des piafs au bassan fou

Des chattes au mouton nu

C’est un petit hameau

Habité insensible

De fantôme aux cœurs gros

À l’ombre de la bible…

Et de vies malheureuses

On y tue le cochon

On y nourrit des vaches

On pêche le poisson

On cultive la mâche

C’est un arrière pays

Où s’invitent arrogants

Des nuages de pluie

Des éclaircies, pourtant…

L’accalmie est trompeuse !

Car il y a cette histoire

Qu’on n’ose raconter

Il y a dans les mémoires

Des âmes du comté

Sur cette terre aride

Où je reviens parfois

Il y a ces grands cœurs vides

D’avoir vu autrefois…

La folie ravageuse

Ils étaient trois enfants

Quatorze ans, sept et huit

Ils étaient innocents

Quand l’histoire s’est écrite

Sur cette terre sans nom

Un soir de grande pluie

Le courage a dit non

Et les lâches ont dit oui…

Par une nuit affreuse

Ils étaient si petits

On les a débusqués

Trois petites souris

Que l’on a emmenées

Mon pauvre cul de sac

Tu as laissé mourir

Sarah, Elie, Isaac

Tu as laissé partir…

Les brebis galeuses

Er is alleen de toren

dat steekt uit de bomen

Hij is als verslaafd

Eigenwijs, trots en marmer!

Het is een klein dorp

Waar ik vaak ga

Een land dat wordt geplunderd

De windvlagen...

En de mysterieuze regen

Ik vind alles leuk -

-jouw en alles lijken verloren

Van mussen tot gekke jan-van-genten

Naakte schapenkutjes

Het is een klein gehucht

bewoond ongevoelig

Van geest met grote harten

In de schaduw van de Bijbel...

En ongelukkige levens

Ze doden het varken

Ze voeren koeien

Wij vangen de vis

Laten we veldsla kweken

Het is een achterland

Waar arrogant zichzelf uitnodigen

regenwolken

Opruimingen echter...

De stilte is bedrieglijk!

Want er is dit verhaal

Dat durven we niet te vertellen

Er zijn in de herinneringen

Zielen van het graafschap

Op dit dorre land

Waar ik soms terugkom

Er zijn deze grote lege harten

Een keer gezien...

Verwoestende waanzin

Het waren drie kinderen

Veertien, zeven en acht

Ze waren onschuldig

Toen de geschiedenis werd geschreven

Op dit naamloze land

Een regenachtige nacht

Moed zei nee

En de lafaards zeiden ja...

Op een vreselijke nacht

Ze waren zo klein

We hebben ze weggespoeld

drie kleine muizen

dat we namen

Mijn arme doodlopende straat

Je bent vertrokken om te sterven

Sara, Elia, Isaak

Je laat los...

Het zwarte schaap