Сутки - LASCALA

Какая теплая зима,

А снег как-будто стикер, ослепляет стены

И ты один, и я одна меняем схему.

И трехметровая кровать,

И на столе все как положено — мартини,

Я начинаю забывать: кто мы и где мы?

Припев:

Нечестно так бывает зачем столкнули нас опять лицом к лицу

В венах что-то закипает, а что, сама понять я не могу,

Меня волною накрывает, а я мала, как на штрих-коде черный штрих,

Но один вопрос не унимает: кто из нас останется в живых?

Давай представим, что потом

Случится ровно через месяц как с тобою мы умрем, идти по жизни в два кольца,

Но я боец и доберусь вновь до победного конца, ты признаешь свою ошибку

Не буду спорить, твой черед, ты знаешь, лучше промолчу, но между нами эта нитка

Я ненавижу, но признаюсь, что по-прежнему хочу.

Припев:

Нечестно так бывает меня заставили смотреть в твои глаза

И в венах что-то закипает, но я молчу, мне просто нечего сказать.

Под тобой я снова таю, жаль с месяцами ты уже чужой,

Но один вопрос не унимает: кто из нас останется живой?

И полетели телеграммы

С оповещением о том, что были мы и вот нас нет и что же скажет моя мама,

Прошу прощения за написанный чуть выше мною бред.

И не хватает кислорода, и остается ровно две минуты продержаться нам,

Но только ты не дышишь вроде

Из этой клетки смерти я, похоже, выберусь одна.

Припев:

Нечестно так бывает нам дали ровно сутки, чтобы умереть,

Ты другой и я другая, но судьба опять свела нас в декабре.

На часах намек на полночь, ты молчишь, но слышен крик души

И уже терпеть не вмочь мне: кто из нас двоих сумеет жить?

Кто из нас двоих сумеет жить?

Кто из нас двоих сумеет жить?

Wat een warme winter

En de sneeuw is als een sticker, die de muren verblindt

En jij alleen, en ik alleen veranderen het schema.

En een bed van drie meter

En op tafel is alles zoals het hoort - een martini,

Ik begin te vergeten: wie zijn we en waar zijn we?

Refrein:

Het is niet eerlijk dat het gebeurt waarom ze ons weer van aangezicht tot aangezicht duwden

Er kookt iets in de aderen, maar wat kan ik zelf niet begrijpen,

Het bedekt me met een golf, en ik ben klein, als een zwarte streep op een streepjescode,

Maar één vraag kalmeert niet: wie van ons zal overleven?

Laten we ons voorstellen wat er daarna gebeurt

Het zal precies over een maand gebeuren dat we met jou sterven, in twee ringen door het leven gaan,

Maar ik ben een vechter en ik kom weer tot het einde, je geeft je fout toe

Ik zal geen ruzie maken, het is jouw beurt, weet je, het is beter om te zwijgen, maar tussen ons deze draad

Ik haat het, maar ik beken dat ik het nog steeds wil.

Refrein:

Het is niet eerlijk, het gebeurt dat ik werd gedwongen om in je ogen te kijken

En er kookt iets in mijn aderen, maar ik zwijg, ik heb gewoon niets te zeggen.

Ik smelt weer onder je, het is jammer met de maanden dat je al een vreemde bent,

Maar één vraag kalmeert niet: wie van ons blijft in leven?

En telegrammen vlogen

Met de aankondiging dat we daar waren en nu zijn we weg, en wat zal mijn moeder zeggen,

Mijn excuses voor de onzin die ik een beetje hoger schreef.

En er is niet genoeg zuurstof, en we hebben nog precies twee minuten om het vol te houden,

Maar alleen jij ademt niet zoals

Uit deze cel des doods lijk ik alleen te komen.

Refrein:

Het is niet eerlijk, het gebeurt, we kregen precies een dag om te sterven,

Jij bent anders en ik ben anders, maar het lot heeft ons in december weer bij elkaar gebracht.

Er is een hint van middernacht op de klok, je bent stil, maar de roep van de ziel is gehoord

En ik kan er niet meer tegen: wie van ons tweeën zal kunnen leven?

Wie van ons twee zal kunnen leven?

Wie van ons twee zal kunnen leven?