Кузнечик - Круиз

Но скользкий полёт зачеркнул мои плечи

Шваркнулся копчиком с прелой ботвой.

Мир поделился на дыры и полосы,

Стал вылезать я из кожи и жил.

Те, кто без слуха, те, кто без голоса,

Мне приказали жить.

Нет ничего, что ласкало бы нюх.

Я ведь упал, я болею, мне плохо,

В ухо орёт о закате петух.

Что там закат, брось кирпич — он расколется,

Между лопаток в штаны побежит,

Но те, кто без слуха, те, кто без голоса,

Нам приказали жить.

Падая, мы забываем про красное,

Даже про синее помним,

Но те, кто без слуха, злые, страстные,

Очень хотели бы петь.

Maar de gladde vlucht kruiste mijn schouders

Hij plet zijn stuitje met rotte toppen.

De wereld is verdeeld in gaten en strepen,

Ik begon uit mijn vel te kruipen en leefde.

Zij die niet horen, zij die geen stem hebben,

Ik kreeg de opdracht om te leven.

Er is niets om de geur te strelen.

Ik ben gevallen, ik ben ziek, ik voel me slecht,

Een haan kraait in het oor over de zonsondergang.

Wat is de zonsondergang, gooi een steen - hij zal barsten,

Tussen de schouderbladen in zijn broek zal lopen,

Maar degenen die niet horen, degenen die geen stem hebben,

We kregen de opdracht om te leven.

Als we vallen, vergeten we rood,

We herinneren ons zelfs blauw

Maar degenen die doof, boos, gepassioneerd zijn,

We willen graag zingen.