Мои друзья... - КИНО

Пришёл домой и, как всегда, опять один.

Мой дом пустой, но зазвонит вдруг телефон,

И будут в дверь стучать и с улицы кричать,

Что хватит спать.

И пьяный голос скажет: «Дай пожрать.»

Мои друзья всегда идут по жизни маршем,

И остановки только у пивных ларьков.

Мой дом был пуст, теперь народу там полно,

В который раз мои друзья там пьют вино.

И кто-то занял туалет уже давно, разбив окно,

А мне уже, признаться, всё равно.

Мои друзья всегда идут по жизни маршем,

И остановки только у пивных ларьков.

А я смеюсь, хоть мне и не всегда смешно,

И очень злюсь, когда мне говорят,

Что жить вот так, как я сейчас, нельзя.

Но почему?

Ведь я живу.

На это не ответить никому.

Мои друзья всегда идут по жизни маршем,

И остановки только у пивных ларьков.

Thuisgekomen en, zoals altijd, weer alleen.

Mijn huis is leeg, maar plotseling gaat de telefoon,

En ze zullen op de deur kloppen en vanaf de straat schreeuwen:

Genoeg slaap.

En een dronken stem zal zeggen: "Laat me eten."

Mijn vrienden marcheren altijd door het leven

En stopt alleen bij bierstalletjes.

Mijn huis was leeg, nu staat het vol met mensen

Nogmaals, mijn vrienden drinken daar wijn.

En iemand bezette lang geleden het toilet, brak het raam,

En ik moet toegeven, het maakt me niet uit.

Mijn vrienden marcheren altijd door het leven

En stopt alleen bij bierstalletjes.

En ik lach, ook al ben ik niet altijd grappig,

En ik word heel boos als ze het me vertellen

Dat het onmogelijk is om te leven zoals ik nu doe.

Maar waarom?

Ik leef tenslotte.

Niemand kan hier antwoord op geven.

Mijn vrienden marcheren altijd door het leven

En stopt alleen bij bierstalletjes.