A Way Out - Karlahan

I’m afraid of life, as I fear to die,

My surroundings make me mistrust everything.

This unbroken guilt in my head doesn’t leave me alone,

chases me wherever I go, it is a part of me.

Always stuck in the middle of nowhere.

Bittersweet feelings collide until they melt down the core

made of my flesh and thoughts.

I’m a ghost out of its shell yearning for a sign to know the time has come.

These days must come to an end.

Hope is my way out.

Hope is my way out, for now…

I base my life on this ethereal way of thinking

just to avoid the facts that portray my mediocrity.

I unleash my rage as an attempt to drive my life

but it finally turns into perpetual resignation.

Helpless in front of myself, the mirror shows today

that during years I’ve confused what is required to improve.

Always stuck in the middle of everything, drowned in my sea of thoughts.

My path has gone downwards and it’s coming to its end.

I’m a shell consumed by itself, devoured by the flame of uncertainty.

Nothing ties me to keep my pulse.

Death is my way out.

I’ve been waiting long time for this clarifying thought.

I feel free now, with joy and relief.

The only thing left to do is to disappear.

By Iban de Dios / Guillem Rejón

Ik ben bang voor het leven, omdat ik bang ben om te sterven,

Door mijn omgeving wantrouw ik alles.

Dit ongebroken schuldgevoel in mijn hoofd laat me niet met rust,

achtervolgt me waar ik ook ga, het is een deel van mij.

Altijd vast in het midden van nergens.

Bitterzoete gevoelens botsen totdat ze de kern smelten

gemaakt van mijn vlees en gedachten.

Ik ben een geest uit zijn schulp die smacht naar een teken om te weten dat de tijd is gekomen.

Aan deze dagen moet een einde komen.

Hoop is mijn uitweg.

Hoop is mijn uitweg, voor nu...

Ik baseer mijn leven op deze etherische manier van denken

gewoon om de feiten te vermijden die mijn middelmatigheid uitbeelden.

Ik ontketen mijn woede als een poging om mijn leven te besturen

maar het verandert uiteindelijk in eeuwigdurende berusting.

Hulpeloos voor mezelf, zie ik vandaag in de spiegel

dat ik jarenlang in de war ben geweest over wat er nodig is om te verbeteren.

Altijd in het midden van alles blijven steken, verdronken in mijn zee van gedachten.

Mijn pad is naar beneden gegaan en het loopt ten einde.

Ik ben een schelp die door zichzelf wordt verteerd, verslonden door de vlam van onzekerheid.

Niets bindt me om mijn hartslag te houden.

De dood is mijn uitweg.

Ik heb lang op deze verhelderende gedachte gewacht.

Ik voel me nu vrij, met vreugde en opluchting.

Het enige dat u nog hoeft te doen, is verdwijnen.

Door Iban de Dios / Guillem Rejón