Eiskalter Sommer - Juliane Werding

weiße Stadt im Schatten der Vulkane

blaues Licht vom Meer

Sonntag früh

die Kirchenbänke bleiben leer

in der Luft ein Duft von Oleander

es ist totenstill

und eine ferne Stimme haucht: ja ich will

und auf einmal seh ich stumme Leute

die feierlich vorüberziehn

der Bräutigam mit weißen Lilien

die Braut so blaß und schön

es war heiß und doch ein eiskalter Sommer

es war so heiß und doch ein eiskalter Sommer

und es ist so still

daß niemand atmen will

weiße Stadt im Schatten der Vulkane

und die uhr schlägt zehn

und beim letzten Schlag ist niemand mehr zu sehn

und die Kirche öffnet ihre Türem

ein Priester tritt ins Sonnenlicht

ich frag ihn nach der stummen Hochzeit

und er bekreuzigt sich

es war heiß und doch ein eiskalter Sommer

es war so heiß und doch ein eiskalter Sommer

und es ist so still

daß niemand atmen will

und er erzählt von damals

vor mehr als hundert Jahrn

gab sie ihm grad das Ja-Wort

als die Lava kam

es war heiß …

witte stad in de schaduw van de vulkanen

blauw licht van de zee

zondagmorgen

de banken blijven leeg

in de lucht een geur van oleander

het is doodstil

en een verre stem ademt: ja, ik wil

en ineens zie ik domme mensen

die plechtig langskomen

de bruidegom met witte lelies

de bruid zo bleek en mooi

het was heet en toch een ijskoude zomer

het was zo heet en toch een ijskoude zomer

en het is zo stil

dat niemand wil ademen

witte stad in de schaduw van de vulkanen

en de klok slaat tien

en bij de laatste klap is er niemand meer te zien

en de kerk opent haar deuren

een priester stapt in het zonlicht

Ik vraag hem naar het stille huwelijk

en hij kruist zichzelf

het was heet en toch een ijskoude zomer

het was zo heet en toch een ijskoude zomer

en het is zo stil

dat niemand wil ademen

en hij praat over toen

meer dan honderd jaar geleden

ze gaf hem net het ja-woord

toen de lava kwam

het was heet …