Janine - Juliane Werding

Janine spürt den Wind

Er streicht so sanft um ihr Gesicht

Erzählt von der Zeit, fern und weit

Janine hört ihm zu Sie lächelt und versteht, warum

Es war, wie es war, unhaltbar

Als es kam, irgendwann

Und zwei schwarze Schwäne treiben träge auf dem Fluss

Und tröstende Tränen ziehen Wege hin zum Mond

Sie fühlt es wieder kommen, so wie es mal war

Janine spürt den Wind

Er streicht so sanft um ihr Gesicht

Es bleibt, wie es war, unfassbar

Janine steigt ins Boot

Ihr Retter in der Seelennot

Die Zeit kommt ganz nah, unsichtbar

Als es kam, wie es kam, irgendwann

Sie rudert auf dem Wasser ihren Träumen hinterher

Sie hofft, auch dieser Fluss hier mündet irgendwann ins Meer

Es gibt so viele Wege, doch keiner führt zurück

Janine spürt den Wind

Und fühlt sich wieder wie das Kind

Das sie damals war, ungreifbar

Der Fluss trägt sie fort

Bringt sie an ihren Sehnsuchtsort

Sie entfesselt die Zeit, ist bereit

Anzusehen, was geschah

Und den Schmerz durchzustehen

Ein letztes Mal

Janine voelt de wind

Hij streelt haar gezicht zo zacht

Vertelt over de tijd, heinde en verre

Janine luistert naar hem Ze lacht en begrijpt waarom

Zoals het was, was het onhoudbaar

Toen het kwam, uiteindelijk

En twee zwarte zwanen drijven lui op de rivier

En troostende tranen tekenen paden naar de maan

Ze voelt dat het terugkomt zoals het was

Janine voelt de wind

Hij streelt haar gezicht zo zacht

Het blijft zoals het was, ongelooflijk

Janine stapt in de boot

Uw redder in nood

De tijd komt heel dichtbij, onzichtbaar

Zoals het kwam, zoals het kwam, op een gegeven moment

Ze roeit haar dromen na op het water

Ze hoopt dat ook deze rivier uiteindelijk in zee zal uitmonden

Er zijn zoveel manieren, maar geen enkele leidt terug

Janine voelt de wind

En voelt zich weer als het kind

Wat ze toen was, ongrijpbaar

De rivier voert ze weg

Breng haar naar haar plaats van verlangen

Ze maakt tijd vrij, is er klaar voor

Kijk wat er is gebeurd

En door de pijn heenkomen

Een laatste keer