Der Horizont - Jennifer Rostock

Ich fahr über Alleen, die mich nicht weiter als bis an ihr Ende bringen

Am Straßenrand seh ich Menschen die Hände ringen

Doch ich brauche keinen Freund, keinen Passagier

Über mir Gedanken, die aufschrecken und scheu fliegen

In den Ästen von Bäumen, die sich bekreuzigen

Viel zu junge Namen stehen hier Spalier

Ich hab versucht meine Zukunft in die Ferne zu projizieren

Ein Ende anzuvisieren

Aber ich hab es nicht gekonnt, ich hab es nicht gekonnt

Denn der Horizont ist nur ein Strich in der Landschaft

Kein Ende, kein Ziel

Kein Silberstreifen, kein Umsichgreifen

Nur ein Strich in der Landschaft

Ansonsten nicht viel

Kein Hoffnungsschimmern, kein Hoffnungsflimmern

Nur ein neuer Tag

Aus den Wolken bricht

Ein neuer Tag

Der nichts hält, weil er nichts verspricht

Hinter uns die Schatten, die wir zielsicher werfen

Die vergangenheit, an der wir unsere Blicke schärfen

Mein Blick ist scharf und schutzlos wie kein zweiter

Da draußen seh ich Mittelstreifenstriche verstreichen

Sie folgen einander, um einander zu gleichen

Ich weiß nicht, wie weit noch, und weniger, wie weiter

Ein letzter Atemzug, der durch die Hände rinnt und doch kein Ende nimmt

Unter Tränen verschwimmt der geschärfte Blick, wir werden tränenblind

Und unsere Ewigkeit ist nur ein Wimpernschlag, uns bleibt nicht ewig Zeit

Wir haben versucht, das Zifferblatt zu falten

Das Haar auf dem Zeitstrahl zu spalten

Und haben’s nicht gekonnt

Wir haben, wir haben’s nicht gekonnt

Nur ein neuer Tag

Aus den Wolken brach

Ein neuer Tag

Der nichts hielt, weil er nichts versprach

Ein neuer Tag, ein neuer Tag

Der vor sich selbst erschrak

Ik rijd wegen in die me niet verder brengen dan het einde

Langs de kant van de weg zie ik mensen in hun handen wringen

Maar ik heb geen vriend of passagier nodig

Boven mij gedachten die schrikken en verlegen vliegen

In de takken van bomen die zichzelf kruisen

Veel te jonge namen houden hier de wacht

Ik heb geprobeerd mijn toekomst in de verte te projecteren

een doel nastreven

Maar ik kon het niet, ik kon het niet

Omdat de horizon slechts een lijn in het landschap is

Geen einde, geen doel

Geen zilveren voering, geen reiken

Gewoon een lijn in het landschap

Anders niet veel

Geen sprankje hoop, geen sprankje hoop

Gewoon een nieuwe dag

breekt uit de wolken

Een nieuwe dag

Die niets achterhoudt omdat hij niets belooft

Achter ons de schaduwen die we feilloos werpen

Het verleden waarop we onze ogen scherpen

Mijn blik is scherp en weerloos als geen ander

Daarbuiten zie ik middenlijnen passeren

Ze volgen elkaar op om op elkaar te lijken

Ik weet niet hoe ver, en minder hoe verder

Een laatste ademtocht die door je handen gaat en toch nooit stopt

Met tranen vervaagt het verscherpte zicht, worden we traanblind

En onze eeuwigheid is maar een oogwenk, we hebben geen tijd voor altijd

We hebben geprobeerd de wijzerplaat te vouwen

Het haar op de tijdlijn splitsen

En kon niet

We konden niet, we konden niet

Gewoon een nieuwe dag

Brak uit de wolken

Een nieuwe dag

Die niets achterhield omdat hij niets beloofde?

Een nieuwe dag, een nieuwe dag

Wie was er bang voor zichzelf?