Натали - Jah Khalib

Живя в скованном мире,

Натали не понимала почему люди вокруг любили.

Месяца, года плыли, все чаще затерты картины

И только черно-белые линии.

Чувства в глубине души ее были заперты,

Стуки сердца ни кем не разгаданы,

Глаза спрятаны под маской актерской игры;

Совсем одна старая дева Натали.

Она не верила, что правда таит в себе силу,

Забыла, что мир вокруг может быть красивым,

ЕЕ чувства избили и она внушала себе,

Что любовь не ведет к изобилию.

До дома через старые скверы,

По весновке от моста слева,

Она шла не смело и смотрела стесняясь,

На то как пары влюбленных глаза в глаза улыбались.

Ночами смотрела на звезды.

Все так серьезно плюс характер, возраст,

В душе нет места для яркого солнца,

Поэтому счастье собрало вещи и свалило в отпуск.

Теплая кровь по венам течет,

Но руки мерзнут, сама себе вопросы.

На дворе весна, внутри нее зима

уже как 10 лет подряд, затянута морозом.

Кожа младенца, прикрытая платьем из шелка;

Копоть на полках, потрепанные стены комнат;

Антидепрессанты, шепотом молитву Богу;

Ветра стонут — ей одиноко.

Да.

Больше истерик, меньше здравого смысла,

Слезы без промедлений вниз через горькую призму

Грусти, безысходности

И в этой сильной девушке уже не оставалось стойкости.

Юной тело дряхло,

Губы теряли свой манящий запах,

Лицо теряло яркость, никого рядом,

Так наступила ее старость, но она также шла.

По тем же дорогам, по тем же аллеям,

Также врала себе, что ни о чем не жалеет,

Считая минуты, теряя рассудок,

Не дотянув недели до 7-ого юбилея.

Ей так хотелось закричать, но последние вздохи

Делали мир легким, как белая простынь.

«Ответь Господи, каким бы был рассвет

Рядом с любимым в том раю наедине.

И как бы счастлива была я,

В 70 лет, в его душе такая молодая,

Верная, смешная, для него вечно пылаю как огонь,

Люблю и уважаю.»

Сладкий яд любви, жаль не отравил,

Боль опять внутри и по крышам ливень.

Сердце Натали, холод отпусти,

Сладкий яд любви позволь вкусить ей.

Сладкий яд любви, жаль не отравил,

Боль опять внутри и по крышам ливень.

Сердце Натали, холод отпусти,

Сладкий яд любви позволь вкусить ей.

Сладкий яд любви, жаль не отравил,

Боль опять внутри и по крышам ливень.

Сердце Натали, холод отпусти,

Сладкий яд любви позволь вкусить ей.

Leven in een geketende wereld

Natalie begreep niet waarom de mensen om haar heen van haar hielden.

Maanden, jaren zweefden, steeds vaker werden de foto's gewist

En alleen zwarte en witte lijnen.

Gevoelens in de diepten van haar ziel waren opgesloten,

De hartslagen worden door niemand opgelost,

De ogen zijn verborgen onder het masker van acteren;

Helemaal alleen oude meid Natalie.

Ze geloofde niet dat de waarheid vol macht is,

Ik vergat dat de wereld rondom mooi kan zijn,

HAAR gevoelens werden verslagen en ze inspireerde zichzelf,

Die liefde leidt niet tot overvloed.

Naar het huis door de oude pleinen,

Op de springlijn vanaf de brug naar links,

Ze liep niet stoutmoedig en keek verlegen,

Hoe paren geliefden oog in oog lachten.

's Nachts keek ik naar de sterren.

Alles is zo serieus plus karakter, leeftijd,

Er is geen plaats in de ziel voor de felle zon,

Daarom is geluk ingepakt en gedumpt op vakantie.

Warm bloed stroomt door de aderen

Maar mijn handen zijn koud, vragen aan mezelf.

De lente is buiten, de winter is binnen

al 10 jaar op rij, aangescherpt met vorst.

Babyhuid bedekt met een zijden jurkje;

Roet op de planken, gehavende muren van de kamers;

Antidepressiva, fluisterend gebed tot God;

De wind kreunt - ze is eenzaam.

Ja.

Meer driftbuien, minder gezond verstand

Tranen zonder vertraging naar beneden door het bittere prisma

Verdriet, hopeloosheid

En in dit sterke meisje was geen uithoudingsvermogen meer.

Het jonge lichaam is afgeleefd,

Lippen verloren hun verleidelijke geur

Het gezicht verloor zijn helderheid, er was niemand in de buurt,

Dus haar ouderdom kwam, maar ze liep ook.

Langs dezelfde wegen, langs dezelfde steegjes,

Ze loog ook tegen zichzelf dat ze nergens spijt van had,

De minuten tellen, mijn verstand verliezen

Nog geen week voor het 7-jarig jubileum.

Ze wilde zo graag schreeuwen, maar haar laatste ademteugen

Maakte de wereld zo licht als een wit laken.

"Antwoord, Heer, wat zou de dageraad zijn?

Alleen naast je geliefde in dat paradijs.

En wat zou ik blij zijn

Op 70 jaar oud, zo jong van ziel,

Trouw, grappig, voor hem brand ik altijd als vuur,

Ik hou van en respecteer."

Zoet vergif van liefde, het is jammer dat ik het niet vergiftigd heb,

De pijn is weer van binnen en het regent op de daken.

Natalie's hart, laat de kou los,

Laat haar het zoete gif van liefde proeven.

Zoet vergif van liefde, het is jammer dat ik het niet vergiftigd heb,

De pijn is weer van binnen en het regent op de daken.

Natalie's hart, laat de kou los,

Laat haar het zoete gif van liefde proeven.

Zoet vergif van liefde, het is jammer dat ik het niet vergiftigd heb,

De pijn is weer van binnen en het regent op de daken.

Natalie's hart, laat de kou los,

Laat haar het zoete gif van liefde proeven.