Le naïf haïtien - Jacques Higelin

Je voudrais me tailler d’un coup d’pinceau de l’autre côté de l’Atlantique

Loin des métros, m’aérer le pif et les hublots dans le tableau du grand naïf

Que Sylvie, la jolie patronne d’un p’tit resto des Buttes Chaumont

A suspendu juste au dessus du piano droit qu’on caresse plus que du bout des

yeux

Vu qu’il a supporté des tonnes de doigts et qui sonne plus faux que le tocsin

De la caserne des sapeurs-pompiers de Saint-Ripolin

Je voudrais me poser sur sa palette, touiller ses tâches, piquer une tête

Dans ses pots d’gouache, plonger mon coeur dans ses tons vifs du primitif

enjoliveur

Planter ma femme sur son eden, offrir des vacances à mes peines

Étendre mes ailes, les yeux au ciel et les pieds nus comme Adam et Eve au début

Dans ce joli coin de paradis perdu d’où vient tout l’Amour ingénu

Qu’on ne peut voir que dans le regard du naïf Haïtien

Qui va m’tirer les oreilles avant que le soleil se soit fait manger

Par l’horizon et que le démon de la liberté m’ait capté dans son champ de vision

Comme un gros caméléon captif et qu'à la fin de sa journée, le grand naïf

Prenant son tableau sous le bras, emmène au coeur de sa maison

Loin des hauteurs des Buttes Chaumont de Paris

L’ami qui vient de se faire la belle sur les ailes de la création du naïf

Haïtien

Ik zou mezelf willen kerven met een penseelstreek aan de andere kant van de Atlantische Oceaan

Ver van de metro's, ventileer mijn conk en de patrijspoorten in het schilderij van de grote naïeve

Dan Sylvie, de knappe baas van een restaurantje in de Buttes Chaumont

Opgehangen net boven de buffetpiano die we meer strelen dan het einde van de

ogen

Zien dat het tonnen vingers heeft doorstaan ​​en dat klinkt meer vals dan de tocsin

Vanaf de brandweerkazerne van Saint-Ripolin

Ik wil op haar palet zitten, haar vlekken weggooien, een duik nemen

Dompel in zijn potten met gouache mijn hart in zijn levendige tonen van het primitieve

wieldop

Plant mijn vrouw in haar Eden, geef mijn verdriet een vakantie

Spreid mijn vleugels, ogen naar de lucht en blote voeten zoals Adam en Eva in het begin

In deze mooie hoek van het verloren paradijs waar alle ingenieuze liefde vandaan komt

Dat is alleen te zien in de blik van de naïeve Haïtiaan

Wie trekt er aan mijn oren voordat de zon wordt opgegeten

Bij de horizon en de demon van vrijheid ving me in zijn zicht

Als een grote gevangen kameleon en aan het eind van zijn dag, de grote naïeve

Hij neemt zijn schilderij onder zijn arm, neemt hem mee naar het hart van zijn huis

Ver van de hoogten van de Buttes Chaumont van Parijs

De vriend die zich zojuist mooi heeft gemaakt op de vleugels van de schepping van de naïeve

Haïtiaans