La Courneuve - Jacques Higelin

Le monde se noyait place de La Courneuve

L’espoir faisait la fête, il fallait bien qu’il pleuve

Tu mangeais un loukoum et des rêves à papa

Je t’avais reconnue, on se connaissait pas

Tu flottais sans radeau sur le poumon du fleuve

J’ai entendu tes pas qui cherchaient une ville

La douleur de la peau de ton état-civil

Une vague battait les plages de tes joues

Un son, un goût, un peu de nacre et d’acajou

Un feu de pomme à pin allumait ton profil

Entre la mer d’ici et des grappes d’agrumes

Des épluchures bleues, un fol écho d'écume

J’ai suivi tes talons qui cousaient le trottoir

Cent cageots de citrons racontaient ton histoire

Des gouttes d’incendie perlaient sur le comptoir

Un torrent vertical hachait nos silhouettes

J’ai bu ta main c'était l’automne et sur nos têtes

Le ciel a renversé son arrosoir de plomb

J’ai rejoint ta pupille encerclée de néons

J’ai croqué l’arc-en-ciel qui poussait sur ton front

Sous les stands éventrés qui crachaient le cortège

Le premier bouche à bouche au creux du dernier siège

Tous les lampions prenaient des airs de lamparos

Alors on s’est jeté dans le lit du métro

Aucun de nous n’a dit la promesse de trop

Aucun de nous n’a dit la promesse de trop

De wereld verdronk op Place de La Courneuve

Hoop vierde feest, het moest regenen

Je was Turks fruit aan het eten en papa dromen

Ik herkende je, we kenden elkaar niet

Je dreef zonder vlot op de long van de rivier

Ik hoorde je voetstappen op zoek naar een stad

De huidpijn van uw burgerlijke staat

Een golf sloeg de stranden van je wangen

Een geluid, een smaak, een beetje parelmoer en mahonie

Een dennenappelvuur verlichtte je profiel

Tussen de zee van hier en clusters van citrusvruchten

Blauwe peelings, een gekke echo van schuim

Ik volgde je hielen die de stoep naaiden

Honderd kratten citroenen vertelden jouw verhaal

Vuurdruppels op het aanrecht

Een verticale stroom hakte onze silhouetten in stukken

Ik dronk je hand het was herfst en over onze hoofden

De lucht heeft zijn loden gieter omvergeworpen

Ik sloot me aan bij je leerling omringd door neonlichten

Ik kraakte de regenboog die op je voorhoofd groeide

Onder de uitgeholde kuilen die de processie uitspuugden

De eerste mond op mond in de holte van de laatste stoel

Alle lantaarns leken op lamparos

Dus gooiden we ons in het metrobed

Niemand van ons zei teveel belofte

Niemand van ons zei teveel belofte