Champagne - Jacques Higelin

La nuit promet d'être belle car voici qu’au fond du ciel

Apparaît la lune rousse.

Saisi d’une sainte frousse, tout le commun des mortels

Croit voir le diable à ses trousses.

Valets volages et vulgaires, ouvrez mon sarcophage

Et vous, pages pervers, courrez au cimetière.

Prévenez de ma part mes amis nécrophages

Que ce soir, nous sommes attendus dans les marécages.

Voici mon message:

Cauchemars, fantômes et squelettes, laissez flotter vos idées noires

Près de la mare aux oubliettes, tenue du suaire obligatoire.

Lutins, lucioles, feux-follets, elfes, faunes et farfadets

Effraient mes grands carnassiers.

Une muse un peu dodue me dit d’un air entendu

«Vous auriez pu vous raser.

«Comme je lui fais remarquer deux-trois pendus attablés

Qui sont venus sans cravate

Elle me lance un œil hagard et vomit’sans crier gare

Quelques vipères écarlates.

Vampires éblouis par de lubriques vestales

Égéries insatiables chevauchant des Walkyries

Infernal appétit de frénésie bacchanales

Qui charment nos âmes envahies par la mélancolie

Satyres joufflus, boucs émissaires, gargouilles émues, fières gorgones

Laissez ma couronne aux sorcières et mes chimères à la licorne.

Soudain les arbres frissonnent car Lucifer en personne

Fait une courte apparition

L’air tellement accablé qu’on lui donnerait volontiers

Le Bon Dieu sans confession

S’il ne laissait, malicieux, courir le bout de sa queue

Devant ses yeux maléfiques

Et ne se dressait d’un bond dans un concert de jurons

Disant d’un ton pathétique

Que les damnés obscènes, cyniques et corrompus

Fassent griefs de leur peines à ceux qu’ils ont élus

Car devant tant de problèmes et de malentendus

Les dieux et les diables en sont venus à douter d’eux-mêmes

Dédain suprême.

Mais, déjà, le ciel blanchit, esprits

Je vous remercie de m’avoir si bien reçu.

Cocher, lugubre et bossu, déposez-moi au manoir et lâchez ce crucifix.

Décrochez-moi ces gousses d’ail qui déshonorent mon portail

Et me chercher sans retard

L’ami qui soigne et guérit, la folie qui m’accompagne

Et jamais ne m’a trahi: champagne.

De nacht belooft prachtig te worden want hier dat op de bodem van de hemel

Verschijnt de rode maan.

Gegrepen met heilige angst, alle gewone stervelingen

Denkt dat hij de duivel op zijn spoor ziet.

Wispelturige en vulgaire bedienden, open mijn sarcofaag

En jullie boze pagina's zullen naar het kerkhof rennen.

Laat mijn aasetervrienden van mij weten

Dat we vanavond in de moerassen worden verwacht.

Hier is mijn bericht:

Nachtmerries, spoken en skeletten, laat je donkere gedachten zweven

In de buurt van de Oblivion Pond, gekleed in de verplichte lijkwade.

Sprites, vuurvliegjes, slierten, elfjes, faunen en sprites

Maak mijn grote roofdieren bang.

Een ietwat mollige muze vertelde me willens en wetens

'Je had je kunnen scheren.

"Zoals ik hem wijs twee tot drie opgehangen mensen zittend

Wie kwam er zonder stropdas

Ze werpt me een verwilderd oog en braakt zonder waarschuwing

Een paar dieprode pitadders.

Vampieren verblind door wellustige Vestals

Onverzadigbare muzen die op Walküren rijden

Helse honger naar bacchanalia razernij

Die onze ziel charmeren, binnengevallen door melancholie?

Mollige saters, zondebokken, emotionele waterspuwers, trotse gorgonen

Laat mijn kroon over aan de heksen en mijn hersenschimmen aan de eenhoorn.

Plots staan ​​de bomen te rillen omdat Lucifer zelf

Maakt een korte verschijning

De lucht zo overweldigd dat we hem graag zouden geven

De goede God zonder bekentenis

Als hij niet ondeugend het uiteinde van zijn staart liet lopen

Voor zijn boze ogen

En sprong niet op in een koor van scheldwoorden

Zeggen op een zielige toon

Laat de obscene, cynische en corrupte verdoemden

Treur hun verdriet aan degenen die ze hebben gekozen

Want ondanks zoveel problemen en misverstanden

Goden en duivels zijn aan zichzelf gaan twijfelen

Opperste minachting.

Maar de lucht wordt al wit, geesten

Bedankt dat je me zo goed hebt ontvangen.

Koetsier, treurig en gebocheld, zet me af bij het landhuis en laat dit kruisbeeld vallen.

Haal die knoflookteentjes weg die mijn portaal onteren

En haal me zo snel mogelijk op

De vriend die geneest en geneest, de waanzin die mij vergezelt

En heeft me nooit verraden: champagne.