Talking to Fog - Iron & Wine

This is our surrender to the garden, to the weeds

All our stars are turning back to stone

This is waking to our morning, falling through our floor

Our broken hearts as hard as broken bones

Sorrow says «believe me, you can walk into my mouth»

But every time we have, it’s hard to leave

Let’s say it like the sunrise when it’s talking to the fog

We’re both looking for a light in the window of a house

Beneath our winter branches, underneath our winter clouds

But it’s hard to find

Lovers all surrender, like the garden and the weeds

It’s all we say when saying what we mean

Our arms are full of water and the water all wants out

Like our meadow birds giving back their wings

Sorrow says «believe me, you can climb into my trees»

We know it’s harder to get down each time we do

Let’s say it like the sunrise talking to the fog

We’re both listening for music by a river after dark

In every space we’re making as we pull ourselves apart

But it’s hard to find

Sorrow says «believe me, you can beat into my breast»

And all our bandages and bruises know it’s true

Let’s say it to the sunrise, shaking us awake

We’re both reaching out for love, outside wanting in

To a room that’s made of moonlight and the walls are warm as skin

Where our memories of singing fill the air behind our heads

And our meadow bugs are living for the only flowers left

Where our burns return their fire and the cold can have our clothes

Where our dying deer is folded on the soft side of the road

Where the wind is our direction and the waves say «come along»

Where the faces of our family and friends go on and on

But it’s hard to find

Dit is onze overgave aan de tuin, aan het onkruid

Al onze sterren veranderen in steen

Dit is wakker worden op onze ochtend, vallend door onze vloer

Onze gebroken harten zo hard als gebroken botten

Verdriet zegt «geloof me, je kunt mijn mond inlopen»

Maar elke keer dat we hebben, is het moeilijk om te vertrekken

Laten we het zeggen als de zonsopgang wanneer het tegen de mist praat

We zijn allebei op zoek naar licht in het raam van een huis

Onder onze wintertakken, onder onze winterwolken

Maar het is moeilijk te vinden

Liefhebbers geven zich allemaal over, zoals de tuin en het onkruid

Het is alles wat we zeggen als we zeggen wat we bedoelen

Onze armen zitten vol met water en het water wil er allemaal uit

Zoals onze weidevogels die hun vleugels teruggeven

Verdriet zegt «geloof me, je kunt in mijn bomen klimmen»

We weten dat het elke keer dat we dat doen moeilijker is om naar beneden te gaan

Laten we zeggen dat de zonsopgang tegen de mist praat

We luisteren allebei naar muziek bij een rivier in het donker

In elke ruimte die we maken terwijl we ons uit elkaar trekken

Maar het is moeilijk te vinden

Verdriet zegt «geloof me, je kunt in mijn borst slaan»

En al onze verbanden en blauwe plekken weten dat het waar is

Laten we het tegen de zonsopgang zeggen en ons wakker schudden

We streven allebei naar liefde, buiten willen naar binnen

Naar een kamer die is gemaakt van maanlicht en de muren zijn warm als huid

Waar onze herinneringen aan het zingen de lucht achter ons hoofd vullen

En onze weidewantsen leven voor de enige overgebleven bloemen

Waar onze brandwonden hun vuur teruggeven en de kou onze kleren kan hebben

Waar ons stervende hert aan de zachte kant van de weg wordt opgevouwen

Waar de wind onze richting is en de golven zeggen "kom maar mee"

Waar de gezichten van onze familie en vrienden maar door blijven gaan

Maar het is moeilijk te vinden