Passing Afternoon - Iron & Wine

There are times that walk from you

Like some passing afternoon

Summer warmed the open window of her honeymoon

And she chose a yard to burn

But the ground remembers her

Wooden spoons, her children stir her Bougainvillea blooms

There are things that drift away

Like our endless numbered days

Autumn blew the quilt right off the perfect bed she made

And she’s chosen to believe

In the hymns her mother sings

Sunday pulls its children from their piles of fallen leaves

There are sailing ships that pass

All our bodies in the grass

Springtime calls her children 'til she lets them go at last

And she’s chosen where to be

Though she’s lost her wedding ring

Somewhere near her misplaced jar of Bougainvillea seeds

There are things we can’t recall

Blind as night that finds us all

Winter tucks her children in, her fragile china dolls

But my hands remember hers

Rolling 'round the shaded ferns

Naked arms, her secrets still like songs I’d never learned

There are names across the sea

Only now I do believe

Sometimes, with the windows closed, she’ll sit and think of me

But she’ll mend his tattered clothes

And they’ll kiss as if they know

A baby sleeps in all our bones, so scared to be alone

Er zijn tijden die van je weglopen

Zoals een passerende middag

De zomer verwarmde het open raam van haar huwelijksreis

En ze koos een tuin om te verbranden

Maar de grond herinnert zich haar

Houten lepels, haar kinderen roeren haar Bougainvillea-bloemen

Er zijn dingen die wegdrijven

Zoals onze eindeloos genummerde dagen

De herfst blies de quilt recht van het perfecte bed dat ze had gemaakt

En ze heeft gekozen om te geloven

In de hymnen die haar moeder zingt

Zondag trekt zijn kinderen van hun stapels afgevallen bladeren

Er komen zeilschepen voorbij

Al onze lichamen in het gras

Springtime roept haar kinderen tot ze ze eindelijk laat gaan

En ze heeft gekozen waar ze wil zijn

Ook al is ze haar trouwring kwijt

Ergens in de buurt van haar misplaatste pot Bougainvillea-zaden

Er zijn dingen die we ons niet kunnen herinneren

Blind als de nacht die ons allemaal vindt

Winter stopt haar kinderen in, haar fragiele porseleinen poppen

Maar mijn handen herinneren zich die van haar

Rollend 'rond de schaduwrijke varens'

Naakte armen, haar geheimen zijn nog steeds als liedjes die ik nooit had geleerd

Er zijn namen over de zee

Alleen nu geloof ik

Soms, met de ramen dicht, gaat ze zitten en aan me denken

Maar ze zal zijn gescheurde kleren repareren

En ze zullen kussen alsof ze het weten

Een baby slaapt in al onze botten, dus bang om alleen te zijn